"Lenteritje 14 mei 2017"

Hoe een klein LOV-ritje kan uitgroeien tot een explosie van een onuitwisbare verwondering , een belevenis die op je netvlies geprint blijft.

We zijn altijd graag op tijd als het een evenement van de LOV betreft. Dus om half negen arriveren we op de ruime parking tegenover de brouwerij van Haacht.

Enkele clubleden hebben hun bijouke al keurig geparkeerd en zijn ijverig bezig met een moltonneke en een spuitbus om nog een extra streepje glans aan de brengen.

Het weer valt al bij al nog mee en de sfeer is navenant. De begroetingen tussen de deelnemers zijn allerhartelijkst.

Het ontbijt en ontvangst met lekkere koffie en koeken was ok!

We vertrokken mooi op tijd en volgens schema richting Katelijne Waver, via Haacht en Keerbergen, waar de sjieke villa’s met gesloten luiken nog onder hun slaapdekentje lagen. Na een rondje rond de kerk (mijn vader luistert niet altijd naar de convoyeur)  arriveren we, dankzij het correcte en goed leesbare roadbook zonder problemen in Onze-Lieve-Vrouw Waver, waar de zusters Ursulinen naast de kerk een hofke van 10 hectare hebben, met daarin enkele prieeltjes en een schoolgebouwke. We zijn allemaal autofreaks en als ons dan gevraagd wordt om anderhalf uur door een klooster te schuifelen, dan balen we. De voordeur was amper achter ons dicht en we vielen van de ene verrassing in de andere: verschillende zalen en vertrekken in een adembenemend mooie en voor die tijd vernieuwende kunststijl. Hiermee verwierf het klooster destijds internationale faam. Hoogwaardige bouwmaterialen werden gebruikt, prachtig stucwerk, vloer-en wandtegeltjes van Villeroy & Boch, witte en roze marmer van Carrara. We stonden versteld in de gang met de pianokamertjes, met hun vernuftig akoestisch systeem. Een deel van de piano’s wordt momenteel niet meer bespeeld omdat ze niet gestemd zijn…eigenaardig!

Mijn vader heeft daar een uitleg voor: het zou te maken hebben met de uitvinding van de Tampax tampons in Amerika door mijnheer Haas in 1930. De details van zijn verhaaltje zijn m.i. echter niet geschikt voor publicatie. Als laatste komt de befaamde wintertuin aan de beurt, met zijn verfijnde spel van licht en kleur. Dit is Art Nouveau van topniveau! Het is wel mysterieus dat de architect van de wintertuin onbekend gebleven is. Nochtans was hier een meesterlijke ontwerper aan het werk. In het klooster vinden we elementen van neogotiek, neo-empire, art deco en art nouveau, alle elementen mooi versmolten.

De zusters Ursulinen waren eigenlijk voorloopsters van het feminisme: ze zorgden dat meisjes degelijk onderwijs kregen in een gezonde en cultureel hoogstaande omgeving. Het was een “Pensionnat de demoiselles” en dat kwam niet alleen in de architectuur tot uiting! Ongeveer 10% van de zusters was maagd…. anderen waren kreeften, tweelingen, weegschalen…!! dixit onze gids.

“On y revient toujours” luidde het motto van het klooster en na de voorstelling snapten we wel waarom. Menigeen had nog nooit zo’n kort anderhalf uur meegemaakt en vond het jammer dat ze niet alles hadden kunnen zien.

Ondertussen was het middag en tijd om de innerlijke mens te versterken. We konden hiervoor terecht in het Fort van Duffel, dat destijds deel uitmaakte van de verdedigingsgordel rond Antwerpen. In het fort is er momenteel een brasserie-restaurant ingericht.

Brasserie de Krone is een jobervaringscentrum voor jongeren met een autismespectrumstoornis. Jongeren met ASS krijgen hier de kans om werkervaring op te doen.

We zakten terug af richting Leuven om er een laatste glas te drinken en nog een portie vitamine D op te doen in Tildonk.

Het was weer een mooie rit, met oprechte dank aan Monique, Carine, Mic en Dirk.

Tine en Robert