Donderdag 25 mei was het zover, de start van onze vierdaagse rondrit met LOV. De deelnemers werden rond 09.00 uur op het golf terrein van Sint-Joris Winge verwacht voor ontbijt. Dit zou ons moeten lukken zonder routing of extra voorbereidend opzoekwerk.
Fritz oppikken in Kessel-lo en dan vol overtuiging via de N2 richting Diest. Vol zelfvertrouwen naderden we onze bestemming, tot …
In de andere richting reed een Morgan, met achter het stuur een vrolijk zwaaiende John met (zo mogelijk) een nog overtuigdere blik in zijn ogen. Onzekerheid overviel ons en het angstzweet brak ons ei zo na uit, waar is de start en gaan we er wel op tijd geraken. Eer we al deze gevoelens netjes op een rij gezet kregen, naderden we het Gouden kruispunt en verlosten de bordjes ‘Golf’ ons van all twijfel. 200 meter verder reden we de parking op.
De parking was al goed gevuld, er waren niet alleen enkele nieuwkomers (voor mij dan toch) zoals een AC Cobra, een prachtige Ford Galaxie en een Mercedes coupé uit begin jaren ’80 maar ook terug een ouwe getrouwe: Jan zijn vooroorlogse BMW.
In de prachtige omgeving en gebouw van de golf-club kregen we een fijn ontbijt en werden de formaliteiten vervuld, iedereen kreeg routing en rally-plaat.
Deze keer was er nog een extraatje voor de co-piloten. De co-piloten kregen een vragenlijst, op deze lijst moesten de namen van de deelnemers en het merk van de respectievelijke wagens aangevuld worden. Een fijn initiatief om zo de 32 deelnemende wagens en hun inzittenden beter te leren kennen tijdens deze rondrit van het 32 jaar bestaande LOV. Als kers op de taart en als schiftingsvraag moest er geraden worden naar het aantal wisselstukken, vijzen, etc. … in een professioneel afgesloten en verzegelde pot.
Rond 10.00 uur kwam de karavaan in beweging en werd de 158 km lange tocht richting Büllingen ingezet.
De voormiddag stonden er 83 km op het menu, via Tienen, Hannut en Huy reden we naar Ouffet. Prachtig weer en prachtige wegen maakten deze tocht tot een fijne start voor dit Hemelvaart weekend. Na welverdiend drankje en broodje in Café Le Chrome, ging de tocht verder richting Malmedy.
De volgende stop was aan Hotel restaurant Beau Site te Trois-Points, een etablissement dat zijn naam niet gestolen heeft. Van op het terras is er een prachtig zicht over de vallei en de kronkelingen van de Amblève.
Aangezien niet alle wagens bereid waren de steile helling tot aan het terras te trotseren, werd er een beetje geduwd om zo toch iedereen boven te krijgen. Om voor iedereen een plaatsje op het terras te creëren werd er een beetje geduwd en werden alle ‘zitbare’ elementen verzameld. Niet al deze elementen waren bereid dit ‘zitten’ te trotseren…gelukkig zonder lichamelijke gevolgen voor de zittenden.
De laatste 37 kilometer werden in één keer afgewerkt en na de spoorwegbrug links vonden we ‘Haus Tiefenbach’, onze uitvalbasis voor de komende drie dagen.
Wagen parkeren, inchecken en dan naar eigen voorkeur het zwembad in of (zoals de meesten) op het terras de drankkaart verkennen.
Drankkaart en terras vielen beiden in de smaak, na het lekkere avondmaal werd deze verkenningstocht op het terras of in de bar enthousiast verder gezet. Blauwe kaartjes met kamernummers gingen heen en weer over de toog. Vooruitziende bestuursleden startten hun campagne voor de voorzittersverkiezingen van februari 2019.
Om 01.30 uur sloot de barman de tapkranen, de pot met de ?? stukken bleef verweesd in de bar achter.
Vroeg uit de veren vandaag, vertrek om 09.00 uur .
De echte vroege vogels hebben voor het ontbijt het zwembad al op gezocht, anderen crawlden wat in hun bed … iedereen verscheen fris aan het ontbijt. De echte kwissers vroegen aan Hans om de pot nog eens te zien, kwestie ook de schiftingsvraag correct te beantwoorden. Deze vraag werd door Hans deskundig ontweken … Was er een probleem met de pot? Waarom kwam deze niet te voorschijn??
Om eens iets nieuw te proberen, reden de 32 wagens in colonne de parking af. Onder begeleiding van de hoteluitbater werden de eerste kilometers samen afgewerkt. Wegenwerken en routing waren niet te combineren zonder enige plaatselijke kennis. Na enkele kilometers waren we weer op onszelf aangewezen om de rest van de 104 km tot een goed einde te brengen.
Slechts één mogelijkheid voor een pitstop, de Biker ranch in Nideggen. Aangezien de mooie wegen vlot bolden en zo de 104 kilometer binnen de voorziene tijd gereden konden worden, kon hier toch wel even halt worden gehouden.
De rit ging verder langs prachtige wegen en landschappen, iedereen bereikte tijdig het Rosengart-Museum in Bedburg.
Aangekomen aan het museum was Jan op zoek naar het juiste vijsje en/of moertje om onder de deskundige leiding van Nest zijn BMW te herstellen. Heeft hij dan geen bruikbaar stukje gevonden in de pot met de ?? stukken?
De uitbaters waren druk bezig om voor iedereen een ‘Rosengart-platte’ te bereiden, zo was er voor de co-piloten tijd om hun antwoorden te vergelijken. Bij enkele ondernemende co-piloten wiens deelnemerslijst reeds volledig aangevuld was, konden de ‘antwoorden’ mits betaling verkregen worden. Inge en Monique zullen ongetwijfeld zeer blij geweest zijn de pot met de ?? stukken te bemachtigen, met het juiste aantal stukken konden ze hun vraagprijs significant verhogen …
Na de ‘platte’ het museum.
Rosengart is een Frans automerk , in het begin produceerden ze motorfietsen en onderdelen voor Citroën. Begin jaren dertig bouwden ze hun eerste eigen wagens, tot aan de tweede wereldoorlog kan men spreken van een zeker succes. Na de tweede wereldoorlog is de productie niet echt meer op gang gekomen. In 1955 was er nog een laatste poging met de Rosengart Sagaie, die het productiestadium echter niet haalde.
Het museum in Bedburg is de collectie van de heer Bonk, deze stelt sinds 1992 zijn collectie ten toon voor het bredere publiek. Het is een enthousiaste man die zijn passie ten volle beleeft. In zijn collectie vinden we de verschillende modellen van dit voor mij onbekende automerk terug.
Na middagmaal en rondleiding werd de terugtocht naar Haus Tiefenbach aangevat.
Na enkele kilometers zagen we Jan en Lena aan de kant staan. Wegens gebrek aan de juiste stukken, gaf de herstelling aan Jan’s wagen niet het verhoopte resultaat. Om verder onheil en meer schade te voorkomen, was dit voor de BMW het einde van deze vierdaagse. De verzekering werd verwittigd en de wagen naar de plaatselijke BMW garage getakeld. Lena vond onderdak bij Tony, Jan vergezelde zijn wagen en ruilde deze in voor een vervangwagen.
De mooie en glooiende wegen op de terugweg nodigden uit tot het iets verder induwen van het gaspedaal, ruim binnen tijdsbestek bereikten we de pitstop ‘Zur Forsterstube’ in Heimbach. Van daar uit ging het verder richting Maria Wald, een prachtige decor en een fijne bochtige weg tussen de bomen. Het ideale decor voor het nemen van enkele foto’s. De fotografen van dienst hadden zich onopvallend opgesteld tussen de bomen … de mooiste ( in het West-Vlaams: snelste) wagens werden uitgenodigd om zich even opzij te zetten voor een individuele reportage. De achterblijvers op het terras werden verwittigd dat ze mooi moesten lachen.
Zelf kreeg ik voor 20 euro een foto thuisgestuurd.
Het scenario van de vorige avond herhaalde zich, aperitieven op het terras en na het avondmaal een bijkomend bezoek aan terras en/of bar. Geruchten deden de ronde dat er de vorige nacht in het hotel iets ontvreemd was. Enkele vrijwilligers offerden zich op, met als hoofdkwartier de bar hielden ze de wacht. Zo konden de overigen genieten van een stille en veilige nacht.
Op zaterdag mochten we een beetje langer slapen.
Het vertrek was voorzien om 09.30 uur, het werd een rit naar en door het Groothertogdom-Luxemburg. In de voormiddag waren er 80 kilometer af te werken met als einddoel het ‘Chateau de Wiltz’, daar werden we rond 12.30 uur verwacht.
Pitstop was indien gewenst op eigen initiatief. Halfweg de route vonden we een prachtig terras, de ideale plaats voor een tussenstop. En we waren niet de enige LOV’ers die het een prachtig terras vonden, meubilair werd herschikt en de plaatsen enthousiast ingenomen. Dit was echter buiten de waard gerekend, ‘vandaag gesloten ‘… de pitstop bleef beperkt tot een vluchtig bezoek aan de sanitaire installaties.
Goed op tijd aangekomen in Wiltz, reden we door de poort het binnenplein van het kasteel op. We waren niet de enige old-timers die een bezoek gepland hadden. Op het binnenplein stonden al verscheidene old-timer moto’s, de LOB-ers gaven hun ogen de kost.
Tijdens ons middagmaal konden we alvast proeven van het ter plaatse gebrouwen biertje. Nadien was er een gegidste rondleiding door het kasteel en het ‘Musée national d’art brassicole’. We konden kennis maken met de Luxemburgse brouwerijtraditie en de lokale micro-brouwerij.
Op de terugweg naar Büllingen hielden we halt in de ‘Skihütte’ annex biermuseum te Sankt-Vith. Voor de oud-gedienden was het niet de eerste keer dat deze bezocht werd, de herinneringen aan vorige passages werden bovengehaald.
Om 18.15 uur was iedereen in de bar, aperitief werd geschonken en gedronken en daarna werd een heerlijk gastronomisch diner opgediend. Keuken- en zaalpersoneel overtroffen zichzelf, het resultaat mocht er wezen!!!
De hoofdact van de avond was natuurlijk de prijsuitreiking van de wedstrijd. De co-piloten waren zo vlijtig en enthousiast bezig geweest dat er meerdere ex aequo resultaten waren, er moest beroep gedaan worden op de ‘onschuldige’ kinderhand om de winnaars aan te duiden. Stef Schoenmakers, Rita en Johan die de Galaxie langsheen de vele wegen loodste, mochten hun prijs in ontvangst nemen.
De namen met mogelijke winnaars zaten in de ‘verdwenen’ pot die als bij wonder, weliswaar verzegeld maar leeg, herrezen was. Niet alleen de pot herrees, ook de ?? stukken werden tijdens het diner teruggevonden onder een bloemstuk. Zowel Jan als Monique zaten aan de tafel waarop de vaas met het bloemstuk gevonden werd … Spreken we hier van een toeval, één schuldige of een complot??
Volgens Hans was de lokale politie, één schampetter wegens ‘uitzonderlijke’ bekwaamheid naar Büllingen gepromoveerd, van mening dat er een vijf-koppige Leuvense roversbende op pad geweest was. Dit vreemde standpunt was met bewijsstuk noch vermelding van motief onderbouwd.
De ware toedracht van ‘de pot van Büllingen’ zal het daglicht vermoedelijk nooit zien…
Aangezien de misdaad niet opgelost was, offerden enkele vrijwilligers zich op en met als hoofdkwartier de bar hielden ze de wacht. Zo konden de overigen genieten van een stille en veilige nacht.
Zondag 28 mei, de Vier-daagse was bijna ten einde.
Rond 09.30 uur werden de wagens gestart en de tocht richting eindpunt ingezet. Via enkele kleinere baantjes verlieten we de vallei van de Vesder om zo via Maastricht de Maas over te steken. Van daaruit ging het naar Zichen-Zussen-Bolder waar we halt hielden in restaurant Delicia voor het middagmaal.
De fanbus van Rene Redley parkeerde voor de deur. In afwachting van het optreden en een gezellige dansnamiddag vergezelde zijn fans ons voor het middagmaal. Even werd getwijfeld, wat brengt de rest van de dag: routing of dancing. Uiteindelijk verkoos iedereen om dit fijne weekend verder af te werken zoals voorzien, ook de laatste 53 kilometer moesten er aan geloven.
We dronken er nog één ( eigenlijk twee… ) in ‘Grand-Café Paal 26’ en zo werd een fantastisch weekend afgesloten.
Een dikke proficiat voor organisatoren Hans en Jan die weeral een prachtig weekend in elkaar gebokst hebben, bedankt vanwege al de deelnemers !!!!
Dominik
Dienstmededelingen:
Luk en Diane hebben gevraagd of de eerlijke vinder, het blauwe kaartje met hun kamernummer naar Carrosserie Buccauw te Diest wil sturen.
Maandag 29 mei zijn Peter en Jan de BMW van Jan in Duitsland gaan ophalen, maar dat is een verhaal apart.