De datum stond al maandenlang op onze kalender aangeduid. De auto was al 14 dagen op voorhand klaargezet en volgetankt, en onze vakantie in Spanje was soepel met een dagje ingekort. Ingekort ja, want een mens moet zijn prioriteiten kennen, en deelnemen aan de 1e LOV rit van het jaar is er daar één van.
Ondanks de schroom die een mens tegenwoordig ondervind om met zijn rijdend erfgoed de baan op te gaan - je zal maar enkele groene jongeren op je weg tegenkomen met je vervuilend stuk oud ijzer - vertrokken we om 8:15u vanuit Putte met een brede glimlach richting Leuven. Onderweg trouwens géén jongeren gezien, het was vermoedelijk nog te vroeg op de dag. Ofwel stonden ze aan te schuiven in Zaventem om het vliegtuig naar een zonbestemming te nemen, wie zal het zeggen…
In de Curve was het “vollen bak”, want (natuurlijk) waren we weer aan de late kant, maar enkele goeie zielen maakten direct plaats zodat wij op een fatsoenlijke manier van ons ontbijtje konden genieten. Dat lukte perfect, want Hans, alias de rust zelve, en Irm de immer vrolijk nimf, maanden ons aan om gewoon de tijd te nemen nodig om onze pistolets rustig te verorberen. Zij bleven wel tot we er klaar mee waren.
Na een erg soepele start (2 maal rond het rondpuntje om de juiste richting te bepalen) was het eerst een beetje “verstedelijkt” rijden, maar dat is natuurlijk normaal. En na enkele kilometers zag de omgeving er al helemaal anders uit, meer onze dada. De routebeschrijving was perfect, dat mag ook eens gezegd worden, en bracht ons zonder haperen tot aan stop 1 “De Hemmekes”.
Hier konden we een frisse neus halen, en al wandelend op zoek gaan naar “de maagden”. In deze tijden géén makkelijke opdracht. De quasi onmogelijkheid ervan inziend, volgden we gewoon de rest richting… euh ja wat eigenlijk? Het was in ieder geval een langgerekte processie, en onderweg vroegen toevallige omstaanders of wij soms een optocht Oma’s en Opa’s for Climate hielden, ze moesten eens weten… Maar voilà, ziedaar de oplossing; de Maagdentoren. De toren stond er vers gerestaureerd bij te blinken, de maagden daarentegen blonken uit door hun afwezigheid. Maar wie er wél prominent aanwezig was, was Hubert. En als je Hubert zegt, dan zeg je “er zal wel iets te drinken zijn” zeker? Uiteraard liet hij zich van zijn beste kant zien, en ploften de Cava kurken dat het een lust was, daarbij al na enkele minuten deskundig bijgestaan door enkele andere LOV’ers.
De dappersten beklommen de toren, met als beloning een prachtig vergezicht, waar de abdij van Averbode een prominente plaats in opeiste. De ietwat minder gemotiveerden genoten in het zonnetje rustig van hun glaasje, én van het leuke schouwspel van de hondentraining, een klein beetje verder in de weide.
We lieten Zichem achter ons, en toerden rustig en lustig verder door Haspengouw, de zon van Limburg tegemoet. De appel en perenbloesems lieten zich al vroeg zien dit jaar. Nog niet in volle pracht, maar toch al behoorlijk mooi. Mooi voor ons, maar toch steeds weer extra zorgen voor de telers. Het zal maar eens gaan vriezen, en in deze tijd van het jaar is dat zeker nog een mogelijkheid. Wie appelen en peren zegt, zegt Sint Truiden. En neen, dan bedoel ik niet de appeltjes die te bewonderen zijn langs de Luikersteenweg, al kan je daar behoorlijk uw peren mee zien…
Nee nee géén straffe verhalen, we reden braafjes naar Wilderen, pal naast St. Truiden. En meer bepaald naar de Brouwerij en Alcoholstokerij Wilderen. Parkeren werd stouwen, en met wat passen en meten geraakte iedereen zijn wagen wel kwijt. Dat beloofde voor later. Verbazing alom wanneer we de hoek omgingen richting taverne. Zo’n immens terras, zelden gezien. En géén volk, hoe kon dat nu? Enfin, we plakten ons daar neer, en werden zeer vlot en snel bediend door een aantal leuke jobstudentes die van aanpakken wisten. Een superlekkere lunch met plaatselijke specialiteiten, en voor ieder 2 drankjes naar keuze. Dát onder een stralende zon, en met de mogelijkheid om “mensjes” te kijken. Want ondertussen liep het daar meer dan behoorlijk vol, dus er was wel wat te zien...
Ah ja, er was nog een rondleiding in de brouwerij ook, waar erg veel belangstelling voor was trouwens. Ongetwijfeld zeer leuk en leerrijk, maar toch hebben wij ze laten aan ons voorbijgaan. Het was er zoooo goed op dat terras dat we er gewoonweg niet weg raakten, hopelijk telt dat als excuus.
Maar verder moesten we toch, willen of niet. Al was dat makkelijker gezegd dan gedaan, gezien de meesterlijke parkeerchaos die we daar met zijn allen aangericht hadden. Hier en daar raakte er wel iemand weg, maar één erg bekende wagen zorgde strategisch voor wat men in die wagen zijn thuisland een “bouchon” noemt. En kijk, toen zijn eigenaar/bestuurder zowat als laatste ons met zijn aanwezigheid kwam vereren, en zijn auto uit de bouchon Mickte, kon ook de rest van de club zijn wagen uit het kluwen halen. Het blijft toch een flitsende kerel…
Deel 2 van onze rit bracht ons ook weer langs mooie wegen en wegeltjes. Onderweg kwamen we trouwens een erg leuke picknickplaats tegen, die we uiteraard nooit meer terugvinden tenzij bij toeval. We reden door of langs Dormaal – Zoutleeuw – Linter – Glabbeek – Bunsbeek en Lubbeek. Dat laatste bekend van franken Theo, of zoiets heb ik horen zeggen. De eindstop situeerde zich in Nieuwrode, aan visvijver De Blauwmolen. LOV en visvijvers, daar is duidelijk iets mee, al heb ik nog niet kunnen uitvissen wat precies. Géén parkeerproblemen hier, integendeel. We mochten met zijn allen nog even langs de toog passeren, om de feestelijkheden van de dag deftig af te sluiten. Meer moet dat niet zijn.
Bedankt LOV voor het opwarmertje, bedankt Hubert en Hans om dat op poten te zetten, bedankt mede LOV’ers voor het leuke gezelschap.
Jeff & Gina