LOV maak je mee

VOMAC and VOMAC 

Wie zegt dat een Volvo meeting steeds moet plaats vinden bij zomerse temperaturen op een groen graspleintje? De “die-hard” Oteppers kennen dit gevoel al bijna vijftien jaar. Dit jaar waren we in Oteppe behoorlijk getrakteerd op wat vrieskou, dus dacht ik dat dit de ideale voorbereiding was voor de ”Volvo Owners Meeting at the Arctic Circle”.  En met deze benaming werd de toon gezet voor dit hartverwarmende Volvo treffen. Temperaturen van –20°C en kouder moeten ook kunnen vonden zij. Op 17 februari 2006 kwamen een zestigtal volvoliefhebbers uit Zweden, Duitsland, Nederland, België en Oostenrijk samen in het Zweedse stadje Luleå. Luleå heeft een sympathieke luchthaven en ligt in het hoge noorden van Zweden, ongeveer 2400 km verwijderd van Brussel. 

Deze grote reisafstand, en de winterse weersomstandigheden schrokken sommige deelnemers niet af om hun oude Volvo toch van stal te halen. Vooraleer ze de tocht aanvingen was het wel nodig enkel belangrijke controles te verrichten. Spijkerbanden waren een absolute must. Natuurlijk moest de motor en transmissie-olie kunnen functioneren bij 30° onder nul. Je kon dan ook best je koelsysteem voor de helft afvullen met glycol en zeker zijn van de goede werking van je batterij en ontstekingssysteem.  Voor elke passagier moest  je een flink deken meenemen in geval je je reserve-aandrijfriemen diende te vervangen bij deze winterse temperaturen. Extra lampjes en grote verstralers hielpen om de elanden en/of rendieren duidelijk te kunnen zien in het donker. En last but not least voor de luxe-paardjes met een elektrische motorverwarmer mocht de kabel niet vergeten worden want op elke zichzelfrespecterende parkingplaats vond je een stopcontact.  

Aldus verschenen verschillende Volvo’s ten ijzigen tonele:  PV 444, 544, Amazones (2,4-deurs,combi, en 123GT uit Oostenrijk), 210 Duett (incl. ziekenwagen), 145, Express, P1800 en een 240 op het appel.  Er waren ook nieuwe volvo’s van de partij: V50, V70, XC70, en XC90.  

De eerste avond werden we hartelijk verwelkomd door de organisatoren. Ze legden haarfijn in het Zweeds, Duits en Engels uit wat er stond te gebeuren.  We brachten allereerst een sympathiek bezoek aan de plaatselijke oldtimerclub “Norrlands Motorhistoriker” in Luleå. Binnen “in” het clublokaal stond een vuurrode Duett, een mooie VW kever en een Engelse MGB.  We kregen er een hapje en drankje en na een leuke babbel mochten we, zéér warm aangekleed, ons begeven naar een “laptent”. In het midden van deze laptent was er een groot vuur waarop een overheerlijke “papillotte van zalm” werd klaargemaakt. Het vuur knetterde gezellig maar kon de vrieskou toch niet helemaal weren. Dan maar gezellig keuvelen over volvo’s.  Na de warme koffie werden we nog getrakteerd op een reeks heel leuke filmpjes uit de oude doos over ‘racende’ amazones en kattenruggen. 

Op zaterdag stond er een ons een zware tocht te wachten. We gingen door desolate en mystieke landschappen in karavaan naar de poolcirkel. We hebben zaterdag zo’n 400 km afgelegd op besneeuwde wegen. Het was opletten geblazen: de wegen lagen er vrij glad bij en het opwaaiende sneeuwstof van voor-of tegenliggers zorgde soms voor tijdelijke blindheid. De zwaarste beproeving als Belg was toch wel dat het enige café op de 500km lange routing gesloten was. Slechts een paar rendieren konden we er bespeuren… verder geen levende ziel…. Waaaw, dat was pas eenzaam… 

Er was veel bewolking voorspeld, maar de zon kwam toch door die wolkenlaag prikken en trakteerde ons tijdens de middaguren op een prachtige dag. We noteerden slechts –15 graden en het was nagenoeg windstil. Beschamend warm voor de tijd van het jaar. Wat gaan we thuis moeten vertellen? Tegen de middag reden we op de poolcirkel aan. We hielden een eerste stop en werden op een heerlijke warme maaltijd van rendierenvlees, puree en Zweedse rode besjes getrakteerd. Heerlijk! Bij een gezellig vuur kregen we nog een kop warme koffie. 

Het was snel duidelijk dat één (rally)duo uit Duitsland met hun Amazone zeer goed wist om te springen met het spekgladde wegdek. Ze raasden er lustig op los. Voor hun landgenoten die met een PV reden was dit niet het geval. Zij plantten hun wagen, na een ongecontroleerde slip in een meterhoge sneeuwberg langs de kant van de weg. Het Zweedse staal gaf geen krimp en de wagen werd zonder schade losgetrokken. Ze zetten ongestoord hun tocht verder.    Nog een tip voor het rijden in het hoge noorden: Parkeer je wagen niet te dicht langs de kant van de weg. De sneeuw verstopt namelijk de grachten, en voor je het weet sukkel je er met je wielen in. Deze waarschuwing ten spijt mochten we een Duitse amazone zonder schade uit de ‘goot’ halen. 

Het was leuk om in een prachtig decor van sneeuw en ijs een verzameling Volvo’s moeiteloos zijn weg te zien banen heen en terug naar de poolcirkel. Een rivier oversteken over het ijs vormde hier geen enkel probleem hier in het hoge noorden. Eens terug aangekomen aan het Hotel genoten we van een rustig avonddiner. Velen onder ons werden eigenaar van een stukje poolcirkel (arctic circle owners club) en sponsorden aldus lokale projecten. Het werd niet te laat gemaakt want de volgende dag stond er een tocht met de ijsbreker op het programma.  

Als een Zweed je aanmaant om je dik aan te kleden, dan heb ik de neiging van die persoon maar op zijn woord te geloven. Zeer warm aangekleed (ik denk zo’n 16 kledingstukken) begaven we ons op zondagmorgen naar de lokale haven waar een ijsbreker ons stond op te wachten.  De bedoeling was om even de bevroren zee te gaan verkennen, de werking van zo een ijsbreker mee te maken én, voor de vrijwilligers, om een duik te wagen in het ijskoude water. De ijsbreker kon zo een 80 cm dik ijs aan, door zijn volle gewicht op het ijs te leggen en vervolgens het ijs te ‘breken’. Zeer indrukwekkend! De boot hield halt in het midden van de ijsvlakte. Ik nam de kans met twee bevroren handen om, samen met enkele andere ‘zotten’, in een knalrode ‘survival suit’ in het ijswater in het zog van het schip enkele baantjes te gaan trekken. Het gaf wel een heel apart gevoel om te zwemdobberen als een opgeblazen rode pinguin. In dit speciale reddingspak kan je je overleving met een 8-tal uren rekken, waarvan akte. Het was beslist leuk en uniek om eens te doen!  

Mooie liedjes duren niet lang, en nadat we terug aangemeerd waren zaten we voor een laatste keer samen aan de tafel. Iedereen was het er over eens. Dit was een zeer geslaagde bijeenkomst van volvo-liefhebbers. De organisatoren werden hartelijk gedankt voor de perfecte organisatie, en iedereen maakt zich klaar om terug huiswaarts te keren met een koffer vol mooie herinneringen en ideeën, want wie zegt dat de Breugel-amicale altijd in de zomer moet gebeuren?

 © LOV 2007