Het
hoogtepunt van de Wereldtentoonstelling 1958 was gewis het «Atomium». Na
deze ten toonstelling blijft het steeds één der biezonderste attraktieve
toeristische zienswaardigheden van ons land. Dit bouwwerk, uniek en groots
in zijn aard, wordt zonder oponthoud druk bezocht door Belgen en
buitenlanders. Elke dag parkeren bussen en personenwagens, dragende
nummerschilden van verschillende nationaliteiten, aan de voet van het
Atomium of op de omliggende wegen. Dank zij de uiterst gunstige ligging is
het Atomium «dit wonderbaar iets» waaromheen geen parkeerprobleem
ontstaan is.
Hedendaags
troont het Atomium rustig op een luchtige, groene vlakte. De vlijtige
hoveniers, die tijdens de Wereldtentoonstelling de bewondering afdwongen
door het meesterschap met hetwelk zij percelen en parken omvormden tot een
immer fris blijvende bloementuil, spannen zich nu in om de Heizelvlakte te
herschapen in een het oog strelend park. Week na week verdwijnen de
laatste grondvesten van de tentoonstelling, om de plaats te ruimen voor
bosjes, bloemenperken, waterpartijen en rotsaanleg, met het doel een
harmonische kleurenschakering voor te toveren.
De
lift van het Atomium, de snelste in Europa, brengt de bezoeker naar de
hoogste sfeer, of op honderd meter hoogte. Van daaruit geniet men van een
panorama op Brussel en omliggende gemeenten. Bij helder weder kunnen we
het aankomen en ver trekken van de vliegtuigen op «Brussel Nationaal» te
Zaventem gadeslaan; aan de horizont kan men met juistheid de Antwerpse
agglomeratie omschrijven; de schouwen van de steenbakkerijen te Boom
melden zich door hun traag opklimmende rook wolken; de St-Romboutstoren te
Mechelen tekent zich scherp af op het min of meer vlak liggende landschap
van Vlaams Brabant; en onmiddellijk nabij spreidt zich als een kleurrijk
tapijt de Heizel vlakte uit, waar men zich nog de struktuur van de
Wereldtentoonstelling denken kan... Van op deze hoogte dalen we met de
lift terug tot op 0 meter a en bezoeken het ontvangstpaviljoen, met
enkele. prototipen van de Wetenschappelijke Tentoonstelling. Het zal van
hieruit verder gaan met roltrappen;’ één dezer is tot op heden de
langste in Europa. De eerste halte hebben we in de laagste sfeer, waar «Euratom»
meewerkt aan het slagen van een tentoonstelling. We verwijderen ons van
deze door een verbindingsbuis en in het voorbijrollen bemerken we door de
patrijspoorten de andere glinsterende sferen, om aan te landen in de sfeer
voorbehouden aan de scheikunde. Deze sfeer steunt op een dubbele voet van
veertig meter hoogte. Steeds met roltrappen bereikt men de centrale sfeer,
op zestig meter hoogte, en dit betekent het eindstation der trappen. Nog
twee zijsferen blijven te bezoeken., met Wetenschappelijk materiaal.
De
normale waarde van het bezoek wordt aldus verhoogd voor studenten en
schoolgaanden, door het aanschouwen van wetenschappelijke
demonstratieprototipen, tentoongesteld in onderscheidenlijke afdelingen:
Kernfiziek, Kristallografie, Scheikunde en Vulgarizatie. Deze afdelingen
zijn onder gebracht In vijf sferen en in de ontvangsthalle. De meeste van
deze apparaten zijn in bedrijf.
In
een der zijsferen kan de bezoeker, in een puik kinoruim, wetenschappelijke
filmen aanschouwen zoals «Opzoekingen en Leven», «Energie en Materie»
e.a.
Een
luxerestaurant, met panorama, is ondergebracht In de hoogste sfeer. Op
zestig meter hoogte bevindt zich een drankgelegenheid, eveneens met
panorama. Deze beide ruimten zijn geklimatizeerd en buitengewoon
gedekoreerd. De brede verglaasde openingen laten de bezoeker toe de groene
omgeving op te nemen. De kookspecialisten zijn zeer bekende Brusselse
figuren en verrassen aangenaam elke fijnproever.
Herinneren
wij er tenslotte aan dat het «Universitair Instituut voor sociale en
ekonomische Informatie» In zijn studie over de Wereldtentoonstelling
volgende opinie bekend maakte: «Het Atomium is onze Eiffeltoren. Hij moet
behouden blijven als een getuige van, onze tijd»
|
