LOV maak je mee

Hup hup valkenburg

Hoe kan je in Godsnaam de ambiance en de sfeer van een geslaagde vierdaagse vastleggen in een verslag? Dat is wellicht hetgeen velen heeft afgeschrikt om een artikeltje te schrijven over onze meerdaagse rondrit naar het Hollandse Valkenburg. Ik zal toch een poging ondernemen…

Heimwee snel vergeten

Afspraak aan de molen in Bierbeek om 15h. Een drankje spoelt de spanning van het vertrek weg onder de 16 aanwezigen. Dag mama, dag papa, we zullen jullie hard missen. De heimwee is snel weg geëbd. Dank u Inbev. Later zal de troep aanzwellen tot 23 personen. Valiezen gepakt en gezakt en voorzien van laarzen of wandelschoenen.

Eerste stop is er in herberg “de Horne”; een leuke gezellige plek waar men zich vroeger, mits de nodige drank, aan de oevers van de Jordaan waande (2^de danku Inbev). Nicole en Jokke, Leen en Stoffel hebben de groep vervoegd. Jos voelt zich precies niet helemaal goed want krijgt zijn pint niet leeg. Leen zoekt achter haar volle pint… rarara… We zijn weer goed bezig.

We trekken, de communautaire ontspanningen indachtig, naar de jeugdherberg in St-MartensVoeren. Daar parkeren we de waardevolle oldtimers op de parking van de lokale judo-jeugdclub. Judo is een verdedigingssport en geen gevechtssport, naar het schijnt… Geen zorgen maken is de boodschap. We worden in de jeugdherberg weer met open armen ontvangen en krijgen een overvloedig avondmaal voorgeschoteld. De kamers worden verdeeld. Morgen weten we beslist wie er een boomzaag mee had en wie de oorstopjes. Stoffel verjaart en laat ze nog eens volschenken. Zoals het wel eens vaker voorkomt, heeft men niet voldoende drank in de frigo gestoken.  Er wordt extra voorraad opgedaan. We zijn dan ook niet met de minste op stap. Zijn óók nog van de partij: Jakke en Gonda, Etienne en Chantal, Kamiel en Palmyre, Geert en Kristof, Jos en Lut, Jean, Pol. Mic en Rita slapen in een nabij Hotel. Last but certainly not least in de jeugdherberg; de grote smurf/organisator van deze rondrit: Dirk.

Mercie hapart

Ze hebben liever dat we beneden in de cafetaria rumoer maken dan boven op de gang. Goede intenties, maar niet helemaal gelukt. De rust keert eindelijk weer in deze Vlaamse gemeente. Des morgens stellen we vast dat Chantal normaal om 5 uur op staat, en dat deze gewoonte haar te machtig is. Om kwart na 7 speelt ze zelfs wekker op onze kamer want Leen wilde graag een douchke pakken. Goedemorgen…

Iedereen is dus fris aan het ontbijt, een vreemde snuiter, niet te na gesproken. We maken onze pic-nic voor deze middag en er zijn geen noemenswaardige incidenten te vermelden.

We rijden even verder, gesterkt door de aankomst van Bert Boemerang, naar een lokale koeienweide met alle toebehoren. We trekken dus snel onze botten aan, onder sterk aandringen van Mic. De groep wordt in twee gesplitst. Rita ontfermt zich over de “lange” wandelaars en Mic zal de “korte” wandelaars onder zijn hoede nemen. Kort en lang blijkt allemaal relatief. We vragen ons af waarom we persé botten moeten aandoen en nemen een foto-shoot op een mooi stukje wandelpad… We zijn José Hapart dankbaar dat hij Voeren zo op de Vlaamse menu heeft gezet: dit is een prachtige streek en ze hebben zelfs halverwege de wandeling een heus authentiek cafeetje met een lokaal biertje.

Eet meer vis

We kunnen weer verder en gaan naar de volgende afspraak: een forellenkwekerij. Een bron die 4000 liter per minuut water voortbrengt is de moeite. De ideale biotoop voor een forellenkwekerij. Prachtig gelegen in de schaduw van een kasteel zijn er op verschillende niveaus vijvers aangelegd met telkens verschillende soorten forel, klein, dik, kort, lang, roze, grijs,… van alles wat. Ze krijgen korrels samengesteld uit… vismeel. Het zijn namelijk vleeseters…

Na een leuke degustatie met een wit wijntje trekken we ons los uit de weide en rijden we gezwind naar onze picknick plaats. Die vinden we in het midden van een eikenbos, met bijhorende rijpe eikeltjes die vers uit de boom vallen. Zonder enige blikschade gaan we deze emoties even doorspoelen in het hijgende hert. De énige echte berghut in Nederland. Een toeristische hoogvlieger want menig wandelaar doet zich hier tegoed aan een drankje. We rijden nog steeds open en kunnen echt niet klagen van het weer. Er is tot hiertoe nog geen druppel gevallen wat een hele zegen is voor een rondrit. We rieken dat de eindbestemming in de buurt komt. We rijden er dan rechtstreeks (of onrechtstreeks) naar toe. Valkenburg zit tjokvol vandaag. Er is duidelijk heel wat animo, en het belooft nog een leuke dag/avond/nacht te worden.

Aderlating te Valkenburg

We palmen het hotel in en halen de gemiddelde leeftijd van de hotelgangers sterk naar beneden. We maken een beetje voort, want er is afspraak voor een individuele opdracht omstreeks 18h. Het wordt een zoektocht naar de lokale ‘Muntstraat’. Als iedereen terplekke is aangekomen worden we verrast op een lekkere Sangria (= Spaans voor aderlating). Hetzelfde recept zoals in Luxemburg. Dat gaat dus goed binnen en het is duidelijk dat dit ‘gesmaakt’ wordt door alle aanwezigen.

We zeggen geen vaarwel tegen deze leuke pub, die versierd is met verschillende honderden bierflesjes van evenveel brouwers. Na het rijkelijk buffet in het hotel vinden de meeste onder ons de weg naar de Muntstraat snel terug. Leen besluit, uit ecologische overwegingen, de rest van de sangria op te drinken. Morgen is dat niet meer goed en moet je dat wegsmijten. Zou zonde zijn. De rest van het gezelschap drinkt Duvel, alsof dat die de volgende morgen ook slecht gaat worden. We zijn op wandelafstand van de slaapplaats. Dat helpt… Geert, Kristof, Leen en Stoffel sluiten de avond af in een lokale discotheek gevuld met dertigers en veertigers. We leren de Valkenburgse barman, inclusief handgebaar,  wat een ‘pinke’ is. Het bestellen gaat nu een stuk vlotter in deze luidruchtige keet. Kan tellen als verjaardagsfeestje. Het sluitingsuur valt hier al om 2 uur. Jammer, maar het is voor ons eigen goed: morgen is er nog een dag én een nacht…

Groene wereld

We eten een middagmaal in het Alhambra. “Het Alhambra (Arabisch: الحمراء) is een middeleeuws paleis en fort van de Moorse heersers van het Koninkrijk Granada in Andalusië (Zuid-Spanje).” (Wikipedia). Het is al behoorlijk laat op de namiddag als we de uitgang vinden. Dit bewijst dat de uitgang goed verstopt is of dat we en leuke dag hebben gehad in Mondo Verde. Het laatste was zeker ook het geval.  We gaan via een gerestaureerde boerderij (toevallig voorzien van wat drank) richting Valkenburg…

In het hotel hebben we net tijd genoeg om ons even te verfrissen. Na het avondmaal wordt duidelijk dat we al een druk programma achter de rug hebben gehad. Er zijn slechts een handvol moedige kerels die nog een stapje in de wereld gaan plaatsen. De anderen blijven in het hotel bij een glaasje wijn of een SPA rood van het merk “Sourcy”.  De moedige kerels komen rond de klok van twaalf reeds terug. Zondagavond is er niet zoveel beweging in de stad als op zaterdag.  

Flandria boven!

Maandagmorgen hebben we nog een belangrijke date op de agenda. We wandelen naar een oud gebouw van een fruithandelaar. De staat van het gebouw doet ons vermoeden dat niet veel fruit meer gaan vinden. Tot verrassing van velen staat onze Valkenburgse cafébaas voor de deur. De barman-eigenaar van het Sangria café doet voor ons de deur van het gebouw open. Onze ogen moeten even wennen aan het gebrek aan buitenlicht. We ontwaren een oude brommer van het merk “Flandria”. En daar nog één , en nog , en nog… op het eerste verdiep vinden we er tientallen, honderden. Ze staan allemaal dicht bij elkaar en er is niet persé een systeem in het bewaren. Het enige systeem dat ik meen te herkennen is “nog méér”.  Dit is misschien toch een belangrijke moraal van dit bezoek: Wat zijn onze echtgenotes blij dat ze zo voorbeeldige mannen hebben die het houden op één of meerdere oldtimers, maar toch geen honderden!

Volle bak Super 

Met deze vrolijke gedachte stappen we terug in onze bolides en trekken huiswaarts. De “natte voeten” van de routing wijst op een leuke oversteek tussen Holland en België. Deze oversteek doen we niet met natte voeten maar met een veerboot. Heel tof om te doen? Dat is eens iets anders. Aan de Belgische kant van de Maas begint het lichtjes te zeveren…

Rivieren indachtig, stoppen we onderweg wat verder aan ene of gene kant van de Bosporus (Turks: Bogaziçi, is een zeestraat in Turkije die de Zee van Marmara verbindt met de Zwarte Zee en, even wezenlijk, Europa scheidt van Azië.-ook van Wikipedia gepikt) Hier doen we ons tegoed aan een verscheidenheid aan Turkse gerechten. Lekker.  Het einde komt nu wel heel dichtbij.  We zitten al in de vroege namiddag. Tot hiertoe waren we er van bespaard gebleven maar het weer is omgeslagen en het regent nu wel overvloedig.  Een laatste stop om een koffie te drinken of een watertje, en we nemen afscheid van elkaar met goede herinneringen aan een "volle bak SUPER" VIERDAAGSE!

Merci Dirk, Geert, Mic, en Polle voor de toffe voorbereiding. Merci Stoffel voor het verslag. Tisgraaggedaan, Èèèchwaarr J

© foto's: stoffel