LOV maak  je mee

Ottepe winteroffensief wachten... Eénentwintig keer Eénentwintig keer al rukken we uit met een harde, weinig wisselende, kern. Wat bezielt ons toch om elke keer opnieuw, putteke winter, hebben en houden te verhuizen voor één nacht naar het kasteel van Oteppe? Het is het kampvuur, de lichtjes benevelde gesprekken, de grappen en grollen die ons elke keer weer overmeesteren en doen beslissen om onze beste botten aan te trekken. het is niet al bier wat drinkt... anders dan anders Deze keer was niet anders, of toch wel: voor het eerst is het verzamelen geblazen bij den Toets in Den Deugniet te Haasrode. Na 20 jaar veranderen we het geweer van schouder. Den deugniet wordt de uitvalsbasis voor de komende jaren. Ik ben er nog niet bij om 4h. Ik lig met toekomstig LOV lid Gerry nog aan de Ockelbo te werken. De uitlaatcollector wordt gepast, gemeten en gelast en we maken onszelf wijs dat we weer een paar pk gaan winnen door de verbeterde aerodynamica van de ijzeren spagetthiale constructie. Een werkje dat ik niet zo maar kan laten vallen. Ik weet dat ik hierdoor heel wat Deugniet-achterstand kan oplopen. TOP GEAR! joengelen Twintig na vijf wordt er aangebeld. De bende staat voor de deur, en Gerry kan dadelijk kennismaken met het zootje ongeregeld. Doe je ogen dicht, en een bende chiro-joengelen staan plezier te maken en te zeveren. De realiteit is lichtjes anders. Straks camoufleren we de leeftijd en verhullen die met de duisternis en flakkerende vlammetjes. ik vond de groenten toevalig onder enkele streekproducten Zijn van de partij: Dirk en zoon, Geert, Gert, Pierre, Jakke en zoon, Mic, Peter, Pepé en ikke. Staf komt met de late… Mic heeft dan wel Leffe meegebracht, maar is zijn glas vergeten. Ook het glas, dat hij in bruikleen heeft gekregen van “à l’aise”, ober van dienst in Den Deugniet, is hij vergeten.  Ik wil hem depanneren met een toren plastiek bekertjes, maar dat lijkt onaanvaardbaar. Tja… een nieuw genootschap? Mijn botten, Chinese braggel, matje en slaapzak verdwijnen in de sympathieke 2CV camionette van Geert. Dit belooft een leuke rit te worden. Tegen een topsnelheid van 60km/h sjezen we richting Oteppe. Niet verloren gereden: historisch is dat! Het aantal cafés op onze weg is in die 20 jaar afgenomen. We zijn dan ook blij als “à mon l’ ketch” nog open is. De bezetting van de zaal is lichtjes anders. De patrones is ziek, en een “Vloms” sprekende vervangster doet haar best om de bestelling op te nemen. We worden er echt extra dorstig van. Om 19h moeten we het perceel verlaten want ze gaan uitzonderlijk op restaurant. Mic komt als laatste buiten en steekt triomfantelijk een glas in de lucht.  Hij kan zijn Leffe drinken uit een echt glas! … Is dat niet gevaarlijk vragen we ons af? Peter zag het licht! kasteelbier We komen aan in Oteppe, en stellen vast dat het veld zeer drassig is. Daar waar Pierre twee jaar geleden een flesje kasteelbier heeft achtergelaten is er een reusachtig groot speelkasteel uit de grond gesproten. Ongelooflijk straf spul dus.  De remorque met hout, of houtachtigen, wordt ergens anders leeg gekieperd. Binnen de kortste keren likken de vlammetjes gretig aan al dat lekkers. de kast van bomma Boon Er is nooit een vaste planning, maar ritueel wordt er eerst vuur gestookt zodat er houtskool is om wat op te barbecueën. Dirk heeft een fritketel meegebracht alsook mosselen. Mic gaat ook mosselen eten, maar is zijn glas weer kwijt. Mic zijn vertrouwen in zijn vrienden is onterecht geschaad. Er komt een Pool ons even vervoegen aan het kampvuur. We hebben schrik dat hij al waggelend in het vuur gaat vallen en voor de enorme explosie die er op zou volgen. De man is niet dronken, maar heeft nog maar een beetje bloed in zijn alcohol. Staf Boon komt aangereden met nog een volle aanhangwagen eerstekwaliteitshout.  De vlammen en emoties laaien hoog op als de kast van de bomma op het vuur wordt gekieperd.  Heel Oteppe licht op van de vuurzee.  De frigobox van Dirk is getuige van dichtbij en ondergaat ongewild een transformatie. deskundig ijzer vissen vorst Het is nul graden intussen, en zo hoort het ook. Er is geen wind, en dat maakt het aangenaam vertoeven rond de denkbeeldige haard. Er wordt wat gedronken, niet te veel, ook gegeten, meer dan goed is voor een mens,  en vooral zeer veel gezeverd en gelachen. Mannen ondereen: ze hebben niet veel nodig.  Ludo en Esmeralda, de kasteelheer en –dame komen ons begroeten en proeven van de zelfgemaakte soep. Altijd een aangename babbel. Een nachtelijke wandeling hoort er bij en is gepland, maar niet iedereen is van de partij. Het is een flink stuk voorbij middernacht als de eersten hun nest in trekken. Er wordt wat gesnurkt, maar er zijn geen lege Leffe flesjes bij de hand om mee te gooien. sympa! Des Ochtends voelt het gras lekker krispig aan. Het ultieme bewijs van de milde nachtvorst. Er rest niet veel over van het trotse vuur. Wat asse en kromgetrokken metalen nagels en hengsels getuigen van een felle brand. In het kasteel wacht ons een lekker ontbijt van spek en eieren. Als de ijzerwaren uit de asse zijn verrezen met behulp van magnetische krachten trekken we stilletjes huiswaarts. GLASNOST Ik heb al mijn spullen terug gevonden. De Polen hebben Mic zijn bierglas netjes teruggelegd. GLASnost!... Het zijn eerlijke mensen. Iedereen is gelukkig en tevree. Het was weer goed. Dit offensief was bijzonder geslaagd. Er zijn geen slachtoffers gevallen en het was toch een heerlijke strijd tegen al wat niet mag of deftig is. We kunnen er weer een tijdje tegen. Tot de volgende! Stoffel ... with a view ©2013 LOV