Liege-Brescia-Liege: non rinunciare, perseverare!

Effe remmen nakijken (deel 2)... het (hopelijk) vervolg. Deel 1 lees je hier

Grasmaaier

Het bewuste “H” stuk uit Duitsland kwam mooi op tijd aan. De bussen zaten er zelfs nog in en dit allemaal voor een redelijke prijs. De montage kon beginnen. Voor een keer mag iets vlot gaan. We laten de motor wat proefdraaien, en verversen de olie. 

9 juni: In de hoop dat we Liege-Brescia-Liege volledig mogen uitzitten neem ik de zitbank onder handen. De bank weegt loodzwaar, en ik wil deze “zware” handicap voor de bergen zo veel mogelijk wegwerken.  Ik verwijder heel wat kilo’s aan ijzer en staal (waaronder een uniek stuk grasmaaiermes) die bedoeld waren om de bank houvast te bieden. De bank krijgt een nieuwe houten bodem en de oude veren worden met een nieuw geweven net “orthodox en strak” bij elkaar gehouden. De rugzit krijgt een nieuw kleedje aangemeten. De donkerrode kleur past poëtisch mooi bij het biesje van de oorspronkelijke bank.  Het geheel zit lekker stevig. Benieuwd wat onze rug zal zeggen na 10 dagen hobbelen door de Alpen…. De Isetta oogt leuk na deze nieuwe aankleding. We hebben nog exact één maand om de wagen in topconditie te brengen. We hadden eigenlijk al één maand willen rijden met de Isetta om de kleine foutjes er uit te halen. Zoals al gebleken is moeten eerst de grote aangepakt worden…

Expo 58

12 juni: Geert komt met een herstelde luchtfilterbehuizing op de proppen. Mooi gelast. Nieuw probleempje: we zitten schijnbaar met een lek aan het oliekarter dat voorzien werd van een nieuwe dichting. Er staat een plasje. Na het aantrekken van het karter blijkt er nog steeds olie te lekken. Dan bemerken we dat de olie tussen de boîte en de motor komt: wellicht is het de borage van de versnellingsbak die lekt. De olie riekt navenant. Die dichting zag er mooi en flashy turkoois uit, maar een telefoontje naar Marcel uit Bonheiden leert ons dat dit, afgaande op de ‘expo-kleur’ nog de ‘originele’ borage is uit 1958. Korte pijn: motor er uit en een nieuwe dichting steken aan de boîte. Alles terug gemonteerd.

15 juni: Een eerste rit van LOV waar Geert en ikzelf ons voor hebben klaar gestoomd: de freerit naar Averbode. Het wordt tijd, want we hebben omzeggens niets gereden met ons eitje. De spanning stijgt ten top. Typisch Belgisch weer: regen regen, regen, als we verzamelen  op het Becker Remy plein aan de Tempo. Iedereen mag eens goed lachen met ons, en dan gaan we op stap. De motor draait vlot, en we wennen langzaam aan het schakelschema van deze BMW motocoupé. Pol heeft juiste instructies gegeven om met tussengas terug te schakelen. De vering van de Isetta is niet ideaal en eigenlijk valt er zelfs moeilijk mee te rijden. Elke bobbel, elke oneffenheid straft zich af op het ‘bolleke’. Bochten nemen is een echt probleem. Je voelt dat de Isetta naar buitenkant bocht wil schuiven.  De vele drempels en macadam stukken op onze Belgische wegen zijn een heuse waarschuwing… Het regent ook binnen; niet een klein beetje, maar nogal veel. We mikken wel op goed weer voor onze tocht naar Brescia, maar je weet maar nooit. De nattigheid echter gecombineerd met een permanente tocht door de kier van de voordeur is niet wenselijk. We leiden een beetje te veel kou… en we zijn nog niet eens het land uit.

pâte feuilleté

16 juni: Motor en boîte worden uit de Isetta gelicht. De zoveelste bevalling. We demonteren eveneens de bladveren. Deze lijken meer op een pâte feuilleté.  Ik neem alle maten van het veerstaal. De discussie kan wat later beginnen over zin en onzin van het ‘uitcenteren’ van oude veren.

We blijven worstelen met een olielek. Nu lijkt de olie van de motor te komen.  De dader: de oliedichting van de motor die verstopt zit achter het vliegwiel. Om dat vliegwiel te demonteren roepen we de hulp in van Marcel zijn poelietrekker. Met het motortje naar Marcel en met een ferme slag en stoot komt het vliegwiel voor het eerst sinds vele jaren los. Het is overduidelijk: deze dichting deugt niet meer en was aan vervanging toe. Ik ben nieuwe dichtingen gaan halen. Alles wordt piekfijn terug gemonteerd en dezelfde dag nog wordt de motor terug onder de Isetta geplaatst. De motor blijkt nu dicht te zitten. We zijn in het gedacht dat we vooruitgang maken. 

Ik heb intussen ook nieuwe rollagers gekocht voor de voorwielen. Met het vele bochtenwerk in het verschiet kunnen we maar beter zorgen dat we daar geen risico nemen. Demontage en montage is relatief simpel. We zien ook dat we goed gedaan hebben deze lagers te veranderen. Er was meer dan voldoende slijtage. Alles loopt terug op wieltjes.

21 juni: om de afdalingen van de bergen goed aan te kunnen zoeken we stevige remtrommels om het enthousiasme van die rollende wieltjes te temperen. We hebben besloten gietijzeren exemplaartjes op te zoeken.  Ik vind ze in Antwerpen, waar ik ze mag lospeuteren van een BMW700. Ik neem eveneens mee: een nieuwe kilometertellerkabel,  een  bougie, een koppelingskabel en een gebruikt deurslot. De remtrommels worden opgepoetst, voorzien van zwarte lak om beter de hitte af te geven en gemonteerd.

Bruno wil graag dat de Isetta sportief wordt aangekleed! Om de Isetta nog sneller te doen lijken, voorzie ik een Belgische tricolore band die van voor naar achter loopt op de wagen. Zo gebruik ik de gekleurde isolatierolletjes nog eens nuttig. Bruno, de eigenaar, is onder de indruk.

Edinkeurk

We zoeken dus nog steeds andere veren. Makkelijker gezegd dan gedaan. Gosbert Von Brunn in Duitsland is ziek gevallen, en we hopen dat hij er snel bovenop komt. Onze gedachten zijn dikwijls bij deze behulpzame man. De veren voor de driewielers zijn weer eens anders dan deze voor de vierwielers. Ik neem contact op met verschillende leveranciers… noppes, noegabollen...Ik ga zelfs een verenboer bezoeken in Diegem. Er is niets nieuw te krijgen. Nieuwe veren maken is peperduur! De veren die er momenteel onder zitten zijn in zo’n verregaande staat van ontbinding dat ze ‘op sterkte brengen’ een zeer groot risico inhoudt voor onze eigen veiligheid. De helft van het ijzer is immers verdwenen. We overwegen, bijna ten einde raad, één nieuwe grote bladveer van een MGTF te gebruiken, ze in twee te zagen en deze om te turnen in een dubbele Isetta-veer. Een mogelijkheid, maar, veel werk, geriskeerd en duur.

23 juni:  Ik pleeg nog één telefoontje naar Engeland, naar David Tadman. Toeval wil dat hij zo een bladveer heeft liggen op zijn schab. Meer dan 10 jaar geleden laten maken voor een klant die er nooit naar heeft om gezien. Tweede gelukstreffer is dat hij naar “edinkeurk” komt de volgende dag om Belgische alcohol en tabak in te kopen. Mijn hersencellen zijn gewillig en weten deze Belgische badstad te vertalen naar Adinkerke.  Afspraken voor die dag worden verzet zodat Geert en ikzelf naar den Belgischen kust togen om die twee bladveren te gaan ophalen…

24 juni te Edinkeurk: Ik ben nog nooit zo blij geweest bij het zien van twee identieke en bijna perfect uitziende bladveren. David, den Engelsman, ziet zijn aankopen van toebak en alkool gesponsord en wij zien onze rug gespaard op onze tocht naar Brescia! We zijn de man oneindig dankbaar en keren spoedig naar het binnenland terug.

26 juni :We bestuderen de montage van de veren nauwkeurig. Dat moet lukken zonder dat we de motor er terug moeten uitnemen… We beginnen eraan en draaien een bout om omdat de motor in de weg zit. Slim bedacht van onszelf. Als alles gemonteerd is bemerken we dat maar de bout en moer komen nét iets te dicht tegen de motorblok. Als de silentblokken van de motor iets zakken hebben we prijs.  We kunnen het risico niet nemen. U kan het vervolg al raden:

Miseria, catastrofe e sfortuna

27 juni : Onder het moto ‘korte pijn’ wordt de motor er toch terug uitgenomen. De aandrijving moet er ook onder uit. We kunnen het bijna met de ogen dicht.  We zijn nu toch bezig, en het is een goede oefening voor onderweg, ergens op een bergpas in Slovenië in de pikkendonker.   De volgende dag slaag ik er wonderwel in om de weerbarstige veren op mijn eentje te monteren. Het mag al eens meevallen. Als Geert aankomt, moeten we enkel nog het achterwiel monteren en op koppel aantrekken (250Nm!) en de splitpen van de moer bevestigen. Het noodlot slaat echter toe! Door een verkeerd gebruik van de momentsleutel zetten we een ongekende kracht op de moer van het achterwiel. Plots verdwijnt alle tegenstand om de moer aan te trekken. Geert en ik voelen de grond onder ons verdwijnen, want we hebben de draad van de achteras overgetrokken… Ik zie het doek vroegtijdig vallen over ons avontuur; de achteras, die we enige tijd voordien nieuw hadden geplaatst was stuk. Dit is een ramp! Er is geen tijd meer over om een nieuwe as te bestellen en te laten leveren. We denken hardop na over de resterende opties die heel dunnetjes lijken. De naaf is ongeschonden en het is alleen de schroefdraad die we gemolesteerd hebben. Nieuwe schroefdraad trekken zou een optie kunnen zijn. Door de kleinere diameter kunnen we het wiel nooit meer zo strak aantrekken. Schietgebedjes zullen niet helpen en we bellen daarom de ‘Groenstraat’ noodlijn. Stefaan Vernyns is, ondanks de ingevallen avond, bereid om ons uit de nood te helpen. Wederom de korte pijn: We demonteren de hele achteras, de mooi gemonteerde kettingkast,… Het voelt wat onwezenlijk aan.Alles in de kofferbak en de C70 brengt ons snel ter plekke. De tocht in open lucht doet goed en geeft verse zuurstof aan de resterende hersencellen. We denken beide hardop over de opties die ons restten.  Stefaan maakt eenzelfde analyse, maar komt ook met een oplossing aandraven: nieuwe en fijnere draad tappen, een nieuwe bout aanmaken, maar de bout blokkeren met een inbusschroef. Hiermee winnen we extra draad op de as en kunnen we nog altijd het wiel aantrekken met het benodigde koppel. Het is laat in de nacht als Stefaan klaar is met de vervaardiging van de nieuwe stukken. Geert en ikzelf beseffen dat we door het oog van de naald gekropen zijn. Merci Stefaan!

28 juni: Ondertussen heb ik telefoon gekregen van Jan Bové van het Laatste Nieuws: of hij maandag zijn reportage kan komen maken. Ik trommel alle Belgische deelnemers op, maar hoop zelf dat onze Isetta terug zal rijden tegen maandagmiddag. Pol is zo vriendelijk om zijn FIAT 500 te komen brengen voor de fotoshoot terwijl Leen en ik naar een trouwfeest gaan.

29 juni: Gisteren trouwfeest in de familie gehad. Het is niet netjes om met olie besmeurde handen op een feest aan te komen. We hebben dat dan ook niet gedaan… Zeer veel ongeloof aan de dis geoogst toen ik vertelde dat we met de Isetta naar Italïe wilden gaan. Niet in het minst boekte ik veel compassie bij de moeder van Bruno. Ze is ooit meegereden met de Isetta toen die zijn achterwiel verloor. Ze wenste ons alle sterkte van de wereld toe. dank u , we kunnen dit inderdaad goed gebruiken.

Het is zondag, en we kunnen alles weer beginnen monteren. We kennen het intussen wel, maar het is wel veel werk. Aandrijving, kettingkast, lagers, remmen,… we zijn eventjes zoet. Deze keer letten we goed op! De momentsleutel wordt juist in elkaar gestoken en alles verloopt naar wens.  Morgen 17h moet de Isetta klaar zijn. De fotograaf en de reporter van het Laatste Nieuws staan dan aan de deur.

30 juni: Het is spannend, maar om 16h rijdt de Isetta op eigen kracht naar buiten. Alsof er niets aan de hand is… Niemand zal iets merken! Niet veel later komt de eerste genodigde aan, spoedig gevolgd door de anderen. Iedereen is uiteindelijk van de partij. Ik wist ook Edouard Boucquey (Isetta300) en Remo Di Cocco (FIAT 500 Abarth) uit te nodigen. Het zijn twee veteranen die Liege-Brescia-Liege in  1958 hebben meegemaakt! Ze hebben beide gestreden voor mooie plaatsen in Liege-Rome-Liege. Het wordt een bijzondere samenkomst. Di Cocco en Boucquey zijn in hun nopjes. Er hangt een bijzonder opgewekte sfeer in de lucht! Bruno komt ook achter in de tuin en mengt zich ongedwongen met de deelnemers. Zo te zien kan het niet meer stuk. Boucquey is zeker van zijn deelname, Di Cocco vraagt me of het toch niet mogelijk is om hem terug te laten deelnemen. Hij had té laat de heruitgave van de rally vernomen. Het lijkt onmogelijk, maar ik beloof alles op alles te zetten. Sowieso hebben we hem een onvergetelijke dag bezorgd stelt hij. Hij straalde! De Belgische deelnemers hebben unaniem voor BMW gekozen. Wat een toeval. Het wordt een mooie groepsfoto. Het is duidelijk dat, “als” we aan de start geraken, veel plezier zullen beleven…
Er volgen nu hopelijk enkele dagen van testritten en gewend geraken aan de wagen. De startdatum komt nu wel echt dichtbij, en we hopen dat we geen verrassingen meer tegenkomen. De druk op de ketel neemt toe.

10 days and counting

1 juli: Nog tien dagen te gaan: nieuwe olieplas onder de Isetta. Groter dan anders… We kunnen niet bedenken wat er gebeurd is: we vermoeden dat de koppakking (joint de culasse) de boosdoener is. We zien de olie bovenaan de motor lekken. Zelfs aan de oliepeilstok komt er olie uit gedropen…We merken ook dat er verdacht veel olie uit de boîte komt gelekt. Geert vermoed dat we met serieuze “onder”druk zitten in de motor. Dat zou betekenen dat de segmenten versleten zijn. Geen goed nieuws. Weinig compressie in de motor, maar des te meer compressie op onze planning. De zoveelste korte pijn: alles demonteren, motor er terug uit.

2 juli: Anticiperend op wat komen kan, ga ik ’s middags een set dichtingen halen voor de Isetta motor. Deze transactie gebeurt in de rapte op de luchthaven in Zaventem. De settting is compleet: gietende regen, veel volk en weinig tijd. Ik bekijk de levering en hoop dat alles volledig is. Het lijkt een stukje uit een thriller…

Intussen kan ik goed nieuws melden aan Remo Di Cocco. Er is een piloot weggevallen wegens een ‘sortie’. Met gebroken ribben en gebroken sleutelbeen is die piloot 'out'. Di Cocco mag plaatsvervangend optreden. Hij zal plaatsnemen in een FIAT ABARTH. Hij is in de zevende hemel!

We rijden ‘s avonds met de 300cc motor in de koffer naar Bonheiden, en leggen het geval voor aan Marcel. Een open-hart operatie volgt en de motor wordt opengegooid. Al spoedig blijkt de oorzaak gevonden. De segmenten zijn versleten en ééntje is zelfs gebroken.  Daardoor blies alle druk naar de ondersteven van de motor en duwde hij onder grote druk alle olie buiten. We zijn blij dat we bij de laatset oliewissels Bardahl hebben gebruikt: het gebroken segment heeft geen enkel schade kunnen aanrichten aan de cilinderwand: die blinkt als een spiegeltje. Nooit eerder gezien: de oliekeerring was uit de motor geduwd en was schielijk aan zijn einde gekomen in een confrontatie met het vliegwiel. Allemaal schoon en wel, maar waar vinden we nu nog de nieuwe segmenten voor de motor? Er is absoluut geen tijd voor een setje te bestellen!

Dries Meynckens, voorzitter van de dwergautos wordt aan de operatietafel geroepen met de opdracht een reservepiston mee te brengen. Met wat geluk is het de juiste maat…Het is al laat op de avond als Dries een oud doosje meebrengt. We mogen al eens geluk hebben: het is exact de maat die we nodig hebben! Nog diezelfde avond wordt de motor terug geassembleerd. Het is half twee als Geert en ikzelf  in het Leuvense aankomen. We hebben onderweg in Mechelen een lekkere friet gegeten.

3 juli: We hebben ’s morgens afgesproken om de motor te laten proefdraaien. Marcel heeft daar een testbankje voor. Midden in de bossen van Bonheiden mag je al eens een test doen met een “échappement libre” stelt Marcel.  Het gebrul van onze 300cc race sportmotor overstemt elke getjilp van onze gevederde vrienden. We laten de motor flink draaien en stellen vast dat er geen olie meer lekt uit de motor. Houden zo, want volgende week deze tijd worden we verwacht in Luik! We bouwen de motor terug in… blablabla, ge kent het al...

4,5,6 juli : enkele dagen van complete onthouding: Geert werkt zijn laatste dagen op St-kamillus, voorlopig mag hij nog naar huis. Ik geniet van een driedaags familiereünie in de omstreken van Tongeren.  

7 juli: Ik heb intussen een reisje geboekt voor Leen en de kindjes zodat ze de laatste dagen voor het vertrek ergens in de Pyreneeën kunnen vertoeven. Ik breng ze naar de luchthaven in Charleroi. Ze waren toch niet van plan om naar de start te komen en zo hoeven ze die laatste spannende dagen niet mee te maken. Goed idee… Iedereen kontent.

Straffe trappist

8 juli: Grote testritdag: Pol gaat mee op de ultieme testrit voor de BMW Isetta. De FIAT 500 is gepaste munt in het gezelschap van onze Isetta. Pol is kontent dat hij ne keer de kop kan trekken! Geert heeft nog een dag verlof genomen. Zijn we er klaar voor of niet? We plannen de trip langs Namen, en Dinant. Zo komen we toch al wat heuveltjes tegen en is het een klein voorproefje voor de Alpen, menen we. We vertrekken in de voormiddag en alles verloopt vlot. We komen tegen de middag aan in Profondeville en ik besluit een korte détour te maken naar Edouard Boucquey. Hij woont op enkele honderd meter van de baan waar we langs rijden. Hij is blij verrast van ons te zien. Hij staat te trappelen van ongeduld om de rally mee te rijden. Hij is blij dat we, op het laatste moment, hem nog ingeschreven hebben. Hij zal, net als 50 jaar geleden, mogen rijden in een BMW Fabrieks Isetta. Deze wordt speciaal voor de gelegenheid uit het BMW museum geplukt. We kunnen de uren beginnen af te tellen… Terwijl we dit doen krijgen we  allemaal een straffe trappist aangeboden in zijn trofeeënbar. De wanden hangen vol met rallyplaten en het aantal bekers is bijna niet te tellen. De sfeer is optimaal, maar we moeten de muur van Dinant nog gaan bezweren. We nemen voor 48 uur afscheid van Edouard en komen wat later aan te Dinant. Groot was de ontnuchtering toen we een olieplas onder de Isetta zagen liggen. Het einde van de Liege-Brescia-Liege lijkt nu wel heel nabij, en we zijn nog niet eens begonnen. De oliekeerring had het niet gehouden en lekte.  In allerijl bel ik Dries op om te horen of hij nog een keerring heeft. Het antwoord is positief! Dat is al een stap in de goed richting. Ik krijg Marcel niet aan de lijn. Dat zal voor ’s avonds zijn.  Ondertussen gieten we olie bij in de motor en beklimmen tóch nog de muur in Dinant. Nè! Hij kan het aan. Hij doet het zelfs goed. We rijden terug naar huis...

Edouard Boucquey (Isetta) voor de auto van zijn concurrent

Vrienden

Het is ook de tweede dinsdagavond van de maand: Met hangende pootjes gaan Geert en ik naar de vergadering van LOV. We hadden ons iets anders voorgesteld. Al claxonerend voor de Tempo stoppen met piepende remmen zat er nu niet in. Het medeleven van de Leuvense oldtimer vrienden is groot. Ze weten hoe hard we gewerkt hebben aan de wagen en vinden het sneu. Jos, is in zijn goede doen: hij leest ons haarfijn de les hoe naïef we wel waren om te denken dat het ons zou lukken. Als doorwinterde TW pechverhelper kan hij het weten. Goed om weten dat Jos ne goeie vriend is… en dat ge altijd bij hem terecht kunt voor een opbeurend woordje. Tragikomedie, pur sang, geloof me. Zelfs, al zouden we de herstelling op woensdag nog kunnen maken, gelooft hij niet in een goede afloop. De pronostieken gaan niet over of we al dan niet gaan uitrijden, het is eerder hoeveel dagen en uren we gaan kunnen rijden… hilariteit alom. Het was weer eens een geslaagde LOV vergadering.
Ik krijg intussen telefoon van Marcel om af te spreken voor morgen woensdag. Derde keer goede keer? Geert en ik gaan op tijd gaan slapen.

9 juli : Ik rij met de olielekkende Isetta naar Bonheiden. Ik ben extra vroeg vertrokken om de motor de kans te geven wat af te koelen bij aankomst. Een hete blok ijzer uit de motorruimte lichtten is niet ideaal. Ik begin Bonheiden te kennen: ‘k weet intussen waar de bakker is en welke broodjes lekker zijn.
Ik krijg telefoon: ik ben namelijk gespot door vrienden die achter me rijden. Met dit bolleke kom je nergens ongemerkt. Ze staan versteld dat we de motor er nog eens gaan uitnemen. Ze komen morgen naar Luik om te kijken naar de start… ze kunnen er niet goed aan uit.

Als ik bij Marcel aankom ben ik doordrongen van het idee dat ik samen met Geert 24 uur later in Luik moet staan. Marcel bezweert me dat den duivel gemoeid is met al de pech die we met de Isetta hebben.  Hij heeft intussen zijn eigenste poelietrekker gemaakt, en de herstelling verloopt zeer vlot. Geert belt van op St- Kamillus om te horen hoe het gaat.  Hij was bezorgd dat de borage terug door onderdruk zou beschadigd zijn.  Dat was gelukkig niet het geval.

Alles zorgvuldig gemonteerd en een testrit slaat onze Marcel niet af! Hij is onder de indruk van de pittigheid van de Isetta. We rijden een flink toertje. Ondertussen is het goed aan het regenen. Hij krijgt het label ‘goedgekeurd’ mee. Ik vraag me stillekes af of hij dit uit sympathie zegt of dat een garantie uitmaakt… we zullen zien.

Ik ga in extremis nog even langs bij Stefaan en zijn assistent Romein. Dirk smijt zichzelf ook nog even binnen. Het deksel van de luchtfilter is opnieuw gebarsten en kan maar best gelast worden met de chalumeau. Iedereen voelt dat het uur van de waarheid nu ongelooflijk dichtbij is gekomen. Het medeleven verzacht de spanning op de zenuwen enigszins.

Moment van de waarheid

Ik keer huiswaarts met gelaste filter, en ik moet nog mijn sportzak klaarmaken. “Ik ga op reis in een Isetta, en ik neem mee…” Het wordt een nieuwe uitdaging.

Geert komt ’s avonds naar Hoksem om de Isetta te laden: de laatste maanden hebben we goed bijgehouden welk gerief we nodig hebben om aan de wagen te kunnen sleutelen. Check, double check,… we willen niets aan het toeval overlaten. Verbazingwekkend hoe lang je kan laden aan een kleine Isetta. In de rugleuning verdwijnen de schroevendraaiers, kniptangen, sleutels, gerief van alle aard, remreiniger, remvloeistof en de reserveband. Eén kartonnen zijbekleding verdwijnt om plaats te maken voor onze grote voorraad minerale 15w40 motorolie. Het wordt een extra armsteun voor de co-piloot. De krik en de plooibare chandellen (une « chandelle » est un moyen de levage du véhicule) worden in de zijkanten weggestopt. Onder de zetel, een zakje met 101 handige snuisterijen, en een confituurpot gevuld met Bardahl.

Morgen, 10 juli 2008, is het de dag van de waarheid: gaan we er in slagen om aan te komen in Luik? Hoe snel gaan we geconfronteerd worden met technische problemen? Hoe zwaar gaan deze tien dagen wel worden? We hebben er het raden naar… In ieder geval vertrekken we wel met het gevoel dat we werkelijk –alles gegeven- hebben om toch maar op tijd klaar te zijn voor de start.  

Geert en ikzelf zitten, zonder er veel woorden aan te besteden, op dezelfde golflengte. Méér kunnen we echt niet doen. We hebben zelfs de remmen eens nagekeken…

Stoffel Mulier en Geert Collaerts