Razen  en  Racen  met  Stefaan Vernyns

Woord vooraf voor de mannelijke lezers

Razen, uitgesproken “rowze”, wordt vnl. gezegd van vrouwen die oeverloos betekenisloze klap uitslaan.  Leuvense synoniemen: afgeive, lammetèire, commère.  AN synoniemen zijn raaskallen, roddelen, prietpraat verkopen.  Eén voorbeeld: de vrouw die op donderdag 1 juli thuiskwam met een volle koffer vodden uit de solden, en dan vertelde dat ze honderden euro verdiend had, raasde.  Twee of meer mannen bijeen razen zelden.  Ze drinken.  Aangezien Stefaan niet drinkt, kan je als man met hem ook razen.

Als u als “man” niet geïnteresseerd bent in racen, doe dan zoals Bart K en Luc A vorige week en kom uit die kast!

Woord vooraf voor de vrouwelijke lezers

Dames, zoals jullie vaak aan de lijven ondervinden: mannen zijn een simpel ras.  Kleine jongens doen graag om ter VERST.  Een paar jaar later stromen hun hersenen vol testosteron, dat mengsel zakt dan onderuit weg en vindt pas halverwege het lichaam een vangnet.  Dan doen mannen om ter LANGST of om ter MEEST.  Als ze helemaal volgroeid zijn (net zoals jullie zeg ik dat ze nooit volwassen worden) doen ze vaak om ter RAPST.  Eén voorbeeld: als ze met auto’s in een cirkel rijden, zo hard dat de stukken tot in de geburen vliegen.

Als u als vrouw niet geïnteresseerd bent in racen, sla dan het middenstuk van de tekst over en ga meteen naar het slotwoord.

Historische Citroraces in Montlhéry, zaterdag 3 juli 2010

Stefaan had zich op deze races grondig voorbereid:

*de MEP-Panhard voorzien van dubbele elektronische ontsteking
*vrouw Hilde naar Washington DC gestuurd om een weekendje op kleindochter Hanna te babysitten
*de trekauto Sharan (16 jaar, airco kapot) vervangen door een Toeran

Vertrek vrijdagochtend 2 juli.  Voor de eerste keer wordt de MEP-racer aan de Toeran gekoppeld.  Hoe gaat dat meevallen, trekvoertuig met een gerobotiseerde boîte?  Al vanop de brug in Egenhoven zien we dat de snelweg naar Brussel muurvast zit.  OK, dan maar langs Waver en de Autoroute des Professeurs.  De GPS-madam wil ons altijd maar weer naar huis guideren, we moeten haar prise uittrekken.  Was het leven thuis ook maar zo simpel, denk ik bij mezelf.  Het gespan doet het goed, vindt Stef.  Ter hoogte van Valenciennes begint Autoroute Info 107.7 onheilsberichten te spuien: périphérique intérieur én extérieur slibben dicht.  Het is dan ook een zwarte dag op de Franse verkeerskalender.  De Franse scholen hebben pas nu, de tweede juli, de kinderen met hun bulletin naar huis gestuurd.  Vele Franse papa’s voeren dan gade en kroost naar de Atlantische of Mediterrane kust.  Zij komen dan zondag weer af, want ze moeten maandag weer op hun bureau zitten.  Deuxième bureau, maar dat zeggen ze er thuis niet bij.

Wat Bismarck, der Kaiser und der Führer hebben gekund, kunnen wij ook: een omtrekkende beweging rond Parijs maken.  We rijden dus achterom het vliegveld Charles de Gaulle.  Dat is een echte aanrader voor vliegtuigfreaks overigens.  Aangezien het wegennet rond de Lichtstad op mijn kaart een echte spaghetti is, schakelen we opnieuw onze GPS-madam in.  We zeggen haar niet dat we naar Montlhéry gaan; we maken haar wijs dat we in een dorpje moeten zijn een km of 15 voor ons, dan weer een volgend dorpje enzoverder.  En die gelooft dat, keer op keer!  Was het leven thuis ook maar zo simpel, denk ik nogmaals. 

hoog, hoger, hoogst

In de namiddag staan we dan voor het historische circuit van Montlhéry.  Banking, zeer hoog.  Waar in de jaren 30 Citroën met een Rosalie en Yacco-olie al die historische records heeft gevestigd.  Nadien is het circuit wat vervallen, het is al lang niet meer gehomologeerd.  Een vriendenkring heeft het voor het ergste verval behoed.  Nadien is de Franse staat bijgesprongen, en vandaag huist er UTAC, het overheidsorgaan dat auto’s homologeert.  Het circuit is dus gerestaureerd, er staan nieuwe kantoorgebouwen etc.  Af en toe wordt het tijdens weekends verhuurd voor historische races, zoals morgen.  Maar het is nog geen weekend, het is nog vrijdag-werkendag.  Dus moeten Stef en ik door de security: identiteitskaart inruilen voor een bezoekersbadge.  Fotograferen ten strengste verboden!  We laten de MEP op zijn trailer achter en rijden naar het hotel.  Samen met ons komen Ollanders toe.  Tiens, er is dus ook wat te versjachelen morgen.

wie durft die bank op?

Ongeveer op dat moment gaan de hemelsluizen open.  Binnen het kwartier staat het water 10 cm hoog in de straten van Montlhéry.  Een zondvloed, het water stroomt de garages in.  Even daarna, kraan dicht en de thermostaat weer op 36.  We doen wat aan toerisme langs de RN 20 Paris-Orléans.  Ooit dé weg naar het zuiden.  Vandaag de Tiensesteenweg, maar dan in het lang en het breed: Carrefour, Midas, Mr Bricolage, Leroy-Merlin.  De autokerkhoven zijn er ook nog.  Vorige eeuw mocht je er nog op, alles afvijzen wat je wou en aan de uitgang betalen.  Dat is passé plus que parfait.  Vandaag demonteren zij alles zelf, je bestelt via hun site en ze sturen het op. 

We eten zoals de Oude Fransen aten: in een oud restaurant met enkel glas, met de pa in de keuken, de vrouw aan de comptoir en de dochter die opdient.  Zaal, tafels, moeder en dochter en zeker het eten zien er duizendmaal smakelijker uit dan bij McDo, Buffalo Grill, Courtepaille.

Voor we gaan racen eerst nog een lange hete nacht in een benepen hotelkamer.  Stefaan en ik hebben de voorbije 35 jaren nooit pastoorsmanieren gedaan en bisschop willen we geen van beiden worden.  Maar het is puffen zonder airco.  Ik val rap in slaap, Stef ook, maar hij doet om de vijf minuten een ander groot beest uit Planckendael na. 

de blauwe St(ig)efaan rijdt met de blauwe MEP...

Nog voor 7 uur zijn we klaarwakker.  Als eersten staan we voor de poort aan het circuit.  Samen met de organisator rijden we onder het circuit door, het immense binnenplein op.  Helaas, driewerf helaas: van 8 tot 11 valt het water met bakken uit de hemel.  Wel nooit zoveel MEPs bijeen gezien.  Bij de eerste manche durven alleen Stef en drie andere gentlemanracers de baan op. Er staat tot 20 cm water op het circuit.  Dat stroomt langs voor de MEP in, en de wielen pompen de rest er langs boven in.  Stef druipt van geluk: de MEP doet het uitstekend.  Alleen helemaal boven de banking geraakt hij niet, daarvoor is 150km/h nog niet genoeg, hij schuift onderuit naar vak 2.  Twee supergetunede GS-MEPs schuren wel voortdurend tegen de dakgoot aan.  Ik had het nog nooit live gezien, auto’s die je in bovenaanzicht passeren, het is me wat. 

het grootste plateau Panhard-monoplaces ooit gezien

Voor de Citrofielen even een overzichtje van het plateau.  De drie broers Wambergue zijn er.  Een echte Citroën rally-Drievuldigheid.  In mijn jeugd ben ik tweemaal bij hen thuis geweest, en tweemaal kwam ik met een oude Citroën naar huis.  Dankzij hun prestaties met en voor les doubles chevrons, hebben die broers gewoon alles: de ZX van Paris-Dakar, een monster dat met ZX noch Citroën iets te maken heeft.  Een verhoogde BX 4x4.  Achter een CX Gti hebben ze een verkorte DS meegebracht.  Elders: een zeer elegante DS 1958 barquette, verkort, met een plexiruitje van 10 cm.  Eén van de 200 Visa Gti 4x4.  Mensen toch.

de Paris-Dakar ZX van Philippe Wambergue

Dominique Wambergue

Het klaart uit, het droogt op en alles krijgt schwung.  Het personeel van het circuit houdt de races zeer streng in de hand.  Waar zou de boerderij staan waar Citroën de hele oorlog lang de prototypes-2CV heeft verstopt voor den Dûtsz?  Nobody knows.  Er wordt aan hoog tempo geracet: series AX, BX.  Zelfs Xanthia’s.  Het boeiendst vind ik het allegaartje: de reeks met de DS barquette, de SM’s, een standaard DS, een leeggehaalde CX.  De baan is nog wat nat, er worden pirouettes gemaakt.  Tussen alles door neemt een race-pro tegen betaling passagiers mee.  Dan zie je pas hoe de auto er de laatste jaren op vooruit is gegaan.  Een Maserati V6 met 3000cc en een CX2500 GTi kunnen niks, maar dan ook niks beginnen tegen die koekendoos-C3 vol passagiers. 

we krijgen er niet genoeg van: het grootste plateau Panhard-monoplaces ooit gezien

Ah, het is weer aan Stef.  Nu op droge baan.  Het gaat oerenthard.  Stef klimt zo hoog hij kan, ook in de toeren.  Een paar rondes later: Stef komt helemaal onderaan langs, met rook, teveel rook, alleen uit de linkse pijp.  Het oliecontact is eruit gevlogen, alles drupt.  Maar veel verontrustender: de rechtercilinder heeft geen compressie meer.  Uitgeteld.  Tijdens de motorstilte-middagpauze demonteert Stef de kleppendeksels, maar we hebben het raden naar de oorzaak: klep, piston of segmenten?  Opgave.  We kijken nog naar de MEP-heat na de middag, maar de fut is eruit.  De MEP-adepten amuseren zich op het droge circuit en Stef kan niet meer meespelen.  Racende Stef wordt even Razende Stef.  Even maar, dan wordt hij weer zoals we hem allemaal kennen: de Beminnelijkste Limbo Aller Tijden.  We zeggen tegen onze GPS-madam dat we naar de Groenstraat in Heverlee willen. 

Dat blauwe spelleke is de mooiste DS Barquette die overigens een riskante Pirouette deed

Slotwoord alleen voor de vrouwelijke lezers

Ik besef ten volle dat het voorgaande alleen over racen gaat.  Jullie zouden natuurlijk graag weten waarover Stef en ik tweemaal 350 kms lang geraasd hebben.  Over jullie, natuurlijk.  Nog dit: echtgenote Hilde, dochter Sien en kleindochter Hanna zijn op de hoogte van Stefs racerij.  Met die drie dames mag u daarover razen.  Maar zijn moeder mag het niet weten.

Patrick Peeters