LEUVEN-WINDERMERE-LEUVEN

keep in low gear...

Vrijdag 3 juni 2016

Het is zover, na een jaar van voorbereiden met Hubert , vertrekken we naar de start in Kampenhout en zoals het hoort,  de weergoden tarten en open rijden, op de parkeerplaats van de veiling nog enkele Diehards en al spoedig zijn er 30 van de 32 wagens klaar voor een zevendaags avontuur.

2 wagens Etienne & Greta AH Sprite en John MGB zullen we in hun achtertuin van  St.Niklaas treffen .

Iets na 9 uur vertrekt de bende, niet ver daar vandaan de eerste panne met de Morgan van Dirk, geen nood Stefaan en Dirk gaan rap bij Anglo parts langs , fiksen hun probleem en we zien hen terug in Terneuzen.

Hoewel Murphy niet heeft ingeschreven blijft hij ons achtervolgen en laat de MGB van John kuren vertonen, aan de koffiestop in De Brokkelinck vervangt Nest bij hem nog een naftpomp en wat slangen, helaas,  ondanks deze bloedtransfusie moet de MGB  later forfait geven en gaat loop van de namiddag met de dépanneur huiswaarts.

Via schone polder- en dijkweggetjes gaat het langs de Westerschelde naar de middagstop “ De Westbeer “ aan de Scheldeboulevard in Terneuzen. Daar heeft de Gemeente ons verwelkomt met een bende asfalteermachines om voor de LOV verse Tarmac aan te leggen en kunnen we met moeite via via op de parking geraken.

Na de lunch in de via via bocht rijdt er nog een dove Hollander met zijn Mercedes achteruit de linkerdeur van Hans H naar de Filistijnen. Den dove  had het getoeter, geschreeuw en het gebonk op zijn kofferdeksel niet gehoord met zijn radio aan. (U begrijpt nu waarom ik het wonen in België de voorkeur geef)

Voorts gaat de karavaan weer langs de baantjes in Zeeuws Vlaanderen naar het Boerenhof in Knokke Heist voor een laatste versnapering om moed in te drinken voor het zeegaand avontuur.

Dan is het even de weg zoeken naar de P&O Terminal , de douane zoekt nog zonder succes  in onze koffers naar exotische importwaar en spoedig zijn alle wagens aan boord en heeft iedere equipe zijn hut gevonden. Formidabel je kan er op de plee zittend een douche pakken. En  dan het ritueel van aperitieven , voedzame maaltijd , bargenot en de dancing queen’s doen het licht uit op de dansvloer.

Lena mag niet klagen, de captain vaart zijn scheepje kalm en rustig over de Noordzee, moonlight en zoete dromen tot de wekker gaat.

Hans H

Zaterdag 4 juni 

Zaterdagmorgen, Engeland in zicht (mits je ogen door de mist pieren) Gisterennacht zwierden sommige dames over de dansvloer bij een uiterst kalme zee. LOV ROCKS. Vanochtend ruilen we onze zeebenen in en focussen op het roadbook.

Opletten hoor: links rijden, Jammer dat reeds 1 van de 32 deelnemende wagens door technische panne de start op Engelse bodem mist. De Engelse douane heeft duidelijk moeite met het controleren van deze groep “ ongeregeld cruise-enthousiasme”

Op de kade wachten we op de MGB van Kris & Kris die heeft geen zin om dit eiland op te rijden en Stefaan doet er alles aan dit te verhelpen, hoera na een goed half uur zien we de MGB met de Morgan in het spoor aankomen.

Iedereen vindt zijn groepje, intussen is het al 11 uur geweest en vroem vroem al zigzaggend rijden we Hull-city uit. Het lijkt wel of hier langs alle kanten LOV-ertjes opduiken. Ondertussen straalt ’t zonnetje.

Bij onze eerste (geïmproviseerde) “Pitt-Stop” / line up aan de zijkant van de baan naar York, duiken alle mannen in de wilde begroeiing voor ’n plas. Slechts één vrouwelijke Copiloot benut deze kans ook. De anderen hopen met een grijns op een snelle andere mogelijkheid. Alle cabrio’s liggen open nu.

Kort daarna en mits een kleine kronkel door een lokaal dorp rijden we naar het landelijk établissement “ The Manor ” . Restaurant/Pub/lunch/plas plek voor vandaag. Maxine verrast met haar Engelse Roots en orkestreert onze lunch , HEERLIJK!!

Klaar voor de cross country en onder een zalig zonnetje rijden we verder. We ruilen rechte, vlakkere banen voor kronkelende bolle cross baantjes, heuvelend door het landschap. Groene weiden vol “sheep” worden omheind door kilometers muurtjes van gestapelde stenen. Ze zijn net te hoog om vanuit onze laag-bij-de-grond-hangende wagens erover te kunnen kijken. We worden helemaal opgeslokt door dit indrukwekkend landschap .

In Leyburn, pinnen we ponden en beslissen om onze route aan te passen (shortcut nemen)om later niet in tijdsnood te komen.Hans  geeft gas bij en ons groepstempo krijgt een upgrade.  Tony’s rubber banden krijgen het te verduren.Prima timing…..’n nijdig vluchtheuveltje(ramp) is nog een laatste bult voor  de parking van het “ Windermere Manor Hotel “. LOV palmt het helemaal in.

Bij aankomst vernemen we spijtig genoeg dat de MGA van Kris en de Interceptor  van Willy een return a la dépanneur gaan doen.

LRM

Zondag 5 juni

Na een redelijk goede nachtrust en een stevig English Breakfast stonden onze bolidekes en hun baasjes te trappelen van ongeduld om de streek te kunnen verkennen onder een stralende zon.

Ons 1ste obstakel was de Kirkstone Pass, zeer mooi, maar voor Mic zijne auto precies wat zwaar, paniek, rook vanonder de motorkap, effe stoppen op eerste parking, gelukkig niet veel erg, de gas bleef hangen. Probleem snel opgelost en onze weg verder gezet om ons terug bij de groep te vervoegen. Mooie, kleine wegjes met cattle gates en poortjes. Hubert, als kopman, was de opener van dienst en de dees als hekkensluiter was de sukkel om de poortjes opnieuw te sluiten (moet ge nog werken in uwe congé ook).

Onderweg ergens lekker gegeten, daar weten Tony en Jakke alles van. Dan volgde het volgende obstakel, The Honister Pass, deze vroeg veel van onze bollidekes, op de steilste stukken ging het 25% omhoog of omlaag, en o.a. Jokke en Hubert hadden een beetje hulp nodig, als ook Nathalie en Geert, die sukkel was Geert het laatste hefje aan het overduwen maar gelukkig kreeg ze hulp van een Engelse gentleman.

Daarna volgde nog een cultureel bezoekje aan de Castlerigg Stone Circle en dan reden we hotelwaarts door het pittoreske Grasmere. Onderweg heb ik wel een paar keer ‘Mic  LINKS’ moeten roepen, gelukkig heb ik een straffe stem.Na een lekker diner en nog een terrasje kropen we onder de wol.

IT WAS A LOVELY DAY!!!   Dank u organisatoren van dienst.

Jakke & Gonda

Maandag 6 juni

Het is vandaag niet mijn dag om een verslag te schrijven, maar ik wil toch onze ervaring over deze dag delen.

Mic wou naar de kasteeltuin van Sizeregh en zo wij mee, het was maar 23 km. Ver , maar wat we niet konden vermoeden was dat we 3x voor een “ crossed road over “ kwamen te staan en zodanig was deze dag geen van pannes maar van bijna zonder benzine vallen. Gelukkig liep dit nog juist goed af voor enkelen onder ons, maar nu dat kasteel nog vinden door de vele wegenwerken.

Mic zou natuurlijk Mic niet zijn (altijd avontuur) als hij hier niets op zou vinden. We reden door kleine veldwegjes, over het veld en ten laatste zelfs over het grasveld naast de oprijlaan van het kasteel om via dat grasveld de oprijlaan op te geraken.

Bezichtiging genoeg natuurlijk dat kan je al denken! Maar het was er ontzettend warm en dus na ons bezoekje terug naar het hotel (gelukkig verliep de terugweg vlotter) en dan nog een terrasje gedaan in Windermere, weeral een mooie dag met veel avontuur.

Gonda

MAANDAGOCHTEND ,  na een heerlijke nacht en vele schaapjes, werden we wakker onder een stralend blauwe lucht, de zon reeds aan de hemel. Dit beloofde opnieuw een schitterende dag te worden. Eerst namen we een typisch English breakfast. “Do you want some toast”  Euhhh, wat is het alternatief? Daarna werd door onze mannen de dagelijkse check van de auto’s doorgevoerd.

Vandaag was een vrije dag ingelast, we hadden geen vaste routing, maar voldoende tips om meer dan een hele dag te vullen. Overleg werd gepleegd. Wie heeft interesse in wat? Wie gaat samen op pad?

Wij besloten enkele dorpjes(en bijbehorende dorpscafeetjes) te gaan bezoeken in het zuiden van het Lake District, geen meer deze keer maar de ZEE . Onze auto’s stonden centraal geparkeerd, dus vertrokken we als eerste. Nog even de Alfa in gang duwen, terug wennen aan links rijden, we zijn weg…….  Achteraf hoorden we dat sommigen letterlijk een rustdag wilden inbouwen, maar helaas waren ze vergeten dat hun oldtimer de anderen blokkeerde.

Kuierend over de mooie Engelse wegjes waren we het andermaal over eens dat we echt enorm geluk hadden met dit prachtige weer.  We zagen schaapjes, schaapshonden en zelfs het paard van Winnetou. Eerste halte op onze route was Grange-over-Sands.

We wandelden door het dorpje, zagen veel en verschillende kerken, hielden halt aan een gezellig terrasje en deden ons tegoed aan een verkoelend drankje. Hier werd duidelijk dat niet voor alle chauffeurs en copiloten links en rechts identiek bleek te zijn. Verhalen werden verteld, tips en tricks uitgewisseld. We zochten naar de promenade maar die bleek de verkeerde kant uit te gaan, dus namen we gewoon de weg terug naar onze bolides.  Na een laatste blik op de zee, zetten we onze weg verder.

Volgende stop op onze route was Cartmel, een lief pittoresk dorpje met een enorme kerk. We parkeerden midden in een paardenracebaan en beslisten hier iets te eten.

We aten voor de verandering…..een sandwich. Na het eten wandelden we nog wat verder en kwamen we terecht bij een ijsventer die het toch wel heel moeilijk had met dit hete weer. We trokken ons er niets van aan en lekten er rustig op los.

Nog even overleggen, motoren werden gestart, we zijn opnieuw weg. Onderweg nog even halt gehouden om de dorstigen te laven, nee deze keer waren wij het niet, maar onze auto’s.

Maar de remmen van Jan vonden het genoeg geweest en wilden niet meer verder. Wat sleutelen door de handigen onder ons, een telefoontje naar Nest (onze specialist had een gouden tip) , wiel er terug op en we konden weer verder. Onze terugweg leidde ons via kleine baantjes en nog kleinere baantjes, bergop, bergaf, langs schaapjes en ook langs authentiek opgetooide paarden voor een begrafenis. Imposant vond ik dit.

Terug in het hotel luisterden we naar de verhalen van de anderen. Sommigen showden vandaag hun fluo outfit, anderen waren zo nieuwsgierig naar de steile hellingen die morgen op het programma staan dat ze vandaag alvast een kijkje gingen nemen.

Nog even douchen, gezellig tafelen in leuk gezelschap, luisteren naar toffe verhalen, nog een gin-tonic op het terras……de avond vloog voorbij. Time flies when having fun.

Rest ons nog een ding voor vandaag……schaapjes tellen.

Inge

MAANDAG RUSTDAG….

Als jaarlijks “ father and son “ trip, gingen we dit jaar mee met de LOV naar het Lake District. Ze hadden nog een kamer vrij en zochten nog 2 zonderlingen om die te vullen.

En ja, het is eens wat anders dan te gaan skiën en après skiën, want vooral daar zijn we erg goed in.  En een niet te missen voordeel van deze trip  is dat je niet zo dikwijls valt. Tenzij dan na die “laatste” zo net nog voor het slapengaan.

De organisatie en het geweldige weer (ik heb me trouwens laten vertellen dat Hans persoonlijk Sabine Hagendoorn haar rug is gaan inzepen om goed weer af te smeken) en het erg leuk hotel maakten dat we ook op de avond van dag 3 nog steeds enthousiast waren.

Het links rijden hadden we nu stilaan ook onder de knie, het voorafgaand oefenen in België wierp duidelijk zijn vruchten af, want het aantal Engelsen dat zich meteen dwaze blik vol doodsverachting de berm ingooide werd steeds kleiner.

Het weer werd dag na dag nauwlettend opgevolgd en telkens gingen we er van uit dat het de dag nadien wel zou gaan regenen. Daarom besloten we samen met Anja en Jurgen, om op deze “ vrije” dag ,  het was nu nog goed weer,   reeds rit 2 te gaan rijden.

Strak plan! Want anders zou het morgen in de regen weleens bibberend aanschuiven kunnen zijn aan die straffe molshopen. En met een hellingsgraad van 25 en 30% hadden we daar het rijk voor ons alleen, dan kon men ons niet uitlachen.

Het Lakeland auto museum werd nog even meegepikt en dan gingen we richting avontuur. Want na de pittige bergpassen van de vorige dag hadden we de smaak echt wel te pakken.

In Coniston volgden we, braaf als we zijn, netjes de ons aangegeven route. Maar gezien de stand van onze benzinemeter vroegen we ons toch af waar die mensen ergens gingen tanken, die rijden daar toch niet op water??

En toen we een dikke 5 miles en een pittig colletje verder(Dennis dacht al dat dat de pas was) aan een erg leuke pub onze middagstop namen, wist men ons daar te vertellen dat we om te tanken terug moesten naar CONISTON….

Het enige benzinestation van de streek bevond zich in die ene straat die we niet aangedaan hadden……Zeg nu zelf, als er maar een paar straten zijn, moet je dat maar kunnen. Enfin getankt en het stuur overgedragen aan mijn zoon “ Dennis “ En wij terug van waar we kwamen -en – met volle moed de bergen in.

De Wrynose pas werd overwonnen, zij het niet zonder enkele hachelijke momenten, je kent dat wel, er zijn “ passing places “ maar die zie je pas als je er al bent, en net dan komt natuurlijk die tegenligger aanstormen..

Echt millimeterwerk op sommige momenten, mijn zoontje kreeg het nog warmer dan het al was, en in de witte TR achter mij hadden ze vapeurkes.

Gelukkig gaven de Engelse gentleman drivers steeds voorrang aan het omhooggaand verkeer, ofwel hadden ze medelijden met die gekken in hun oud ijzer.

Na een vrij vlak gedeelte, waar we gewoon tussen de koeien reden, doemde in de verte de Hardknott pass op. Dat is ‘m, daar waren we voor gekomen…..    Er reed een vrij nieuwe Duitse BMW voor ons, maar aan het tempo te zien dat die brave man er op nahield, zat er maar een 250 cc motortje in. Daar kort opvolgend achter gaan rijden leek ons geen goed idee,

Eventjes stoppen dan maar .

Mijn zoon keek met respect naar de pass , en nog eens, en besloot dan maar het stuur terug aan mij te geven.  Heel verstandig, want zo veel rijervaring met de Healey heeft hij nu ook weer niet.

BMW bijna boven, GSM op filmstand, en GO!!  Opgetrokken tot tegen de rode zone, dan tweede versnelling en als een razende stier op naar de eerste haarspeldbocht. Vandaar zonder nadenken vlammen tot aan de volgende haarspeld, die zo snel mogelijk nemen en je niks aantrekken van de krakende en schurende geluiden van je onderstel. Gewoon blijven op dat gaspedaal trappen en op naar de volgende bocht. Big Fun!

Naar de top toe werd het steeds steiler, dus toch nog even dubbelclutch en terug naar één. Terug volle toeren en zo over de top. Daar werden we aangemoedigd en toegejuicht door enkele mensen die onze uitspattingen hadden gade geslagen.

Het bleken Nederlanders te zijn met een XK150 Jaguar en een Austin Healey, zij waren langs de andere kant tot boven gekomen. Zij wisten ons te vertellen dat wij vlotter en sneller boven gereden waren dan die BMW  :  Belgie – Duitsland 1 – 0

En nu was het aan Jurgen om de TR over dat bergske te jagen. We hoorden de TR huilen en brullen, maar ook zonder problemen de top halen. Jurgen parkeerde zijn bolide met een smile van oor tot oor, en Anja kon nog spreken, dus was er géén probleem.

Dat hadden we toch maar mooi gehad. We wachten nog even om onze werkpaarden de kans te geven om wat af te koelen en zetten dan onze route verder.

De eerste paar honderd meter van de afdaling waren echt niet te onderschatten, eigenlijk is afdalen zeker zo moeilijk als naar boven rijden.

Op het volgende  T  kruispunt  namen we de tijd om een terrasje te gaan doen als beloning, we zaten er als onnozelaars met een glimlach op ons gezicht na te genieten. Beter kon nu echt niet meer.

Bijna op het eind van de uitgestippelde route vonden we toch nog een mooie speelberg “ THE STRUGGLE “ . Dat gaat daar omhoog vanaf dat je in “Ambleside “ de afslag neemt naar Kirkstone.

Ik had die pas reeds eerder gedaan, enkele jaren geleden en vond dat één van de mooiste routes die ik ooit had gereden,     die herinnering werd nu bevestigd.

Het is ook een 25% maar zonder echte haarspeldbochten. En dat scheelt al een heel pak in zwoegen en zweten.

Aan de T kruising  staat ook weer een pracht van een oude pub en daar troffen we enkele mensen van onze groep met natte auto’s.

En Wij, we hebben geen druppel regen gezien.

Vanaf daar ging het via de meer geciviliseerde route terug naar “Windermere Manor”  .

Een pak straffe verhalen en leuke herinneringen rijker.

Herinneringen die niemand ons nog afneemt. Hoe mooi kan het zijn…..

Jeff & Dennis

Dinsdag 7 juni

Hoe warm het was en hoever……

Een helse rit staat op het programma met bergpassen van maar liefst 30 procent of meer.

Het uiterste van mens en masjien wordt gevergd. De schrik slaat toe en menig ekiep geeft al aan liever in bed te blijven.

Echter iedereen werd overtuigd door de toerdirectie en op weg naar de eerste stop , reeds  na een 20tal kilometers: Het LAKELAND MOTORMUSEUM. Een mooie collectie unieke auto’s en motoren met als hoogtepunt een Salmson 6 cylinder met kinderwagen kap, Den Dirk is er nog niet goed van.

Na een emmerke koffie voor Tony onze weg vervolgd door alweer adembenemend “ skoon “ landschap.

Na het volstrekt in de war raken van onze technische navigatie hulpmiddelen ,  hebben Marja en Lobke de verdere routeaanwijzingen gegeven hetgeen erin resulteerde , dat de gevreesde heuvels en dalen beperkt bleven tot de vormen van de langslopende en in ons gezelschap verkerende dames. Ineens had de Nest wel goesting in 40 graden.

Uitstekend geluncht bij chez Sheila in een van de mooiste 10 dorpen van Engeland (wist Lobke) hoe het heette, ben ik vergeette.

Al met al NIETS te kort gekomen , vele terrassen bezocht, vele meren gezien, prachtige wegen gereden en voldaan richting Manor alwaar op het terras onder een Pint of Bitter de sterke verhalen uiteraard ruim aan bod kwamen.

Oh en Lobke heeft nog een prachtig jasje van een lokaal schaap gekocht onderweg.

Na de maaltijd, vergezeld van goede wijn, gingen de meeste piloten en navigatoren/trices vroeg naar bed.

Morgen de etappe van HUISWAARTS, Toerdirectie nogmaals dank voor deze alweer prima verzorgde rit.

Gerben Haringsma

27 vrouwen, 81 kussen, 243 bochten en 17 losers die de 30% helling niet durfden te trotseren.

Met volle moed en de zon in onze snoet, wij richting Lakeland Motor Museum. Je kan je niet inbeelden wat we daar allemaal te zien kregen, auto’s, scooters, fietsen en andere prullaria met als sluitstuk een replica van de Bluebird K7 waarin zoon Campbell zich te pletter racete.

Hierna splitste de groep zich in klimmers en niet klimmers t.o.v. 2 dagen geleden was het kaf reeds van het koren gescheiden. De 2 teams hielden elkaar in het vizier, langs smalle kronkelende hobbelige wegen reden we in RALENTIE naar boven.

Als voorgerecht begonnen we aan de Wrynose Pass om onze paarden even op te warmen, waarna we  het serieuze werk van de Hardknott Pass met een hellingsgraad van 30% trotseerden.

Sommige Italiaanse paarden kwamen net iets te kort en begonnen een sterke geur af te geven  waar de mond van open viel. Boven op de Pass verenigden beide teams zich. Het ene team dronk een verfrissing en het andere team at een kleine versnapering met een drankje (het is een kwestie van extra ballast mee te nemen om zo de afdaling in een slipstream naar beneden te glijden.)

Zonder kleerscheuren en zonder blutsen belanden we op een zonnig terras waar we onze eigen tank vulden. De Morgan mannen Dirk & Stefaan waren “ THE BEST GUIDE YOU COULD WISH”

Even ons opfrissen en het LOV apero moment kon van start gaan, de champagne vloeide rijkelijk, onze penningmeester werd bleker en bleker, maar…..hij toverde een gloednieuw Latex geribbeld flexibel geldzakje uit het niets en alles kwam in orde.

Het avondeten werd beter en beter al naar gelang we de dagen begonnen af te tellen en……er was nog een jarige te vieren,

Den Snelle kwam er snel achter en speelde het spel graag mee.

De mannen lieten begaan, en…..alle vrouwen gingen eraan!!!!!!

We bleven nog tot diep in de nacht buiten zitten nagenieten van deze mooie dag, tot de ober naar ons toe kwam met de boodschap dat er geen drank meer was. (FOEI LOV)

Er zit dus niets anders op dan de kaarsjes uit te blazen en even later gingen de lichtjes op de kamers uit.

Toch even onze speciale dank aan Hans en Hubert, zonder hun inzet was dit evenement niet mogelijk geweest.

Snelle Shakespeare  (m,e,f,k)

Woensdag 8 juni 

Vandaag beginnen we aan de laatste etappe van onze legendarische oldtimer-rit.

De mars naar huis is ingezet. We staan vroeg op, de valiezen duiken terug de koffer in.

Als we aan het ontbijt aankomen is er al een bedrijvigheid van jewelste. Overal blije gezichten en het zonnetje is terug van de partij! Hoera voor de cabrio rijders onder ons.

Na een typisch english breakfast  worden we met een glimlach uitgewuifd door de serveersters, ze kunnen weer opgelucht ademhalen !

De motoren worden gestart, de eerste wagens rijden de parking af. De terugrit verloopt heel vlotjes, we rijden terug langs prachtige velden, het is wel uitkijken geblazen om de vele konijntjes die op de weg liggen te ontwijken, het geeft me een dubbel gevoel.

’s Middags een snelle hap in Hovingham, daar komen we de groep van Gerben tegen, daarna zetten we onze tocht verder naar de drinkstop in Altisidora.

Eenmaal aangekomen is hier enige commotie te bespeuren: Anja is onwel geworden. Een ambulance is snel ter plaatse en neemt haar mee…..

We zetten van hieruit onze tocht richting boot verder. Ineens komen we in druk verkeer en raken we onze groep van Hans en Irm kwijt, we zijn op onszelf aangewezen. Het is file en de spanning begint te stijgen. Nog een half uur voor check-in . We rijden terug wat verder en proberen ons een baan te zoeken richting “docks”

We schuiven aan en aan, de minuten gaan sneller dan het aanschuiven.Plots zien we een andere groep passeren langs het rond punt. Oefff, een teken dat we toch de juiste richting opgaan.

Nu maar hopen dat ons groep ons nergens aan het opwachten is. De ronde punten blijven maar komen, nog een kwartier ………….  Ineens komt er schot in de zaak, we kunnen weer doorrijden. We volgen de groene Opel van Luc.  En Ja , daar is de boot naar Zeebrugge en vinden we onze groep ook terug. Een diepe zucht en grote opluchting, we zijn er geraakt!  Op de boot vernemen we dat Jurgen en Anja de boot niet gehaald hebben maar ze kunnen terug via Rotterdam. Jeff pakt hun TR mee op de boot naar Zeebrugge.

Samen uit, samen thuis is mislukt…

Morgen zijn we terug in België, maar eerst nog even genieten van een wijntje en van het lekkere eten op de boot , Smakelijk

Nathalie

Donderdag 9 juni

Het was weer koekenbak de afgelopen nacht, of de LOV nog met de P&O mee mag dat zal Joost weten  ??? Hubert heeft met zijn voeten piano gespeeld, Kris & Kris de dansvloer geschuurd, de dancing Queen’s nog eens het licht uit gedaan en de Captain speciaal voor ons Lena  weer in slaapverwekkende modus gevaren.

Iets na negen uur gaan we in Zeebrugge van boord en zoeken we via Heist onze routing naar Temse, eerst nog even van die lekkere Octaan 98 getankt, dat vindt de Healey toch smakelijker dan die Engelse 95 brol, van plezier stopt hij met pingelen. Via een mooie route door Zeeuws-Vlaanderen rijden we naar de eindstop in Temse.

Het is de zevende droge en zonnige dag, die Clarissen toch zenne….

Nog even wat details voor het nageslacht:

Ons Hotel, Windermere Manor heette vroeger Hammarbank en werd rond 1850 gebouwd, in die tijd was het een buitenverblijf van de Coutts Banking family en had toen 6 slaapkamers en een veel groter terrein met stallen, boomgaarden, tuinen en groentetuinen, ook had het een kapel. De kapel is nu de oude eetzaal en voor diegenen die op het verhoog hebben ontbeten of gedineerd mogen zich nu beseffen dat ze “ hemels “  gegeten hebben, daar stond vroeger het altaar. In 1990 is het nog een nursing home geweest.En in 1996 na een renovatie is het een hotel geweest voor blinden met een geleide hond. In 2001 is het hotel uitgebreid tot wat het nu is.

We zijn vertrokken met 32 wagens en terug gekomen met 29

De afstand Hull – Windermere  was een kleine 300 KM via de Hubertijnse route. Windermere-Hull was ongeveer 260 km

Totaal aantal kilometers, afhankelijk van welke ritten gereden zijn ligt  tussen de 1300 en 1400 km. per voiture.

De hele groep samen heeft ongeveer 42000 km afgelegd

Uiteraard zijn ons op deze rit die kleine ons vrolijke mankementjes niet onthouden zoals: startmotor defect, warmloper, remmen vastgelopen, op een steen geknald, accu parapluie, remlichten defect,

In Temse aan het Wilford Grand Café heeft men het hele terras voor de LOV gereserveerd, nog een drankje onder de parasol en het is tijd om met tranen  afscheid  van eenieder te nemen.

Weer veel geleerd en gezien , nieuwe vrienden en wat nieuwe bijnamen.

Het is mooi geweest

Tot een volgende keer

Hubert en Hans