Rozenrit  27 juni 2010

Ze hebben  het weer gedaan, Jan en Lena hebben  ons  een rit voorgeschoteld die er mocht wezen. Mooie rustige wegjes, een streek die voor velen onbekend en onbemind was en ons heeft verrast.

De inschrijvingen voor deze rit kwamen weer zeer langzaam op gang, vorige bestuursvergadering waren slechts  8 pers ingeschreven. Een teleurstellend aantal voor zoveel voorbereiding en zoveel moeite. We weten reeds dat er veel leden de kat uit de boom kijken en het weerbericht afwachten.

zo ziet een depanneur er uit...

's Morgens in’t Paviljoentje was ik dan zeer blij te zien dat er zo’n 38 deelnemers waren komen opdagen. Het beloofde een schitterende dag te worden, temperaturen van ongeveer  30 graden  en een groep vrienden die er zin in hadden. Na een gebruikelijk koffietje werden de auto’s gestart  en de meute was weg.

badpak

In de voormiddag was er een onafgesproken drankstopje om de dames de kans te geven een sanitaire pauze in te lassen, wij, de heren voelden ons verplicht om in de dorpskroeg een consummatie te nuttigen . We werden verwend door een plaatselijke schone die ons in badpak bediende. Gelukkig was het niet mijn type en daardoor had ik ook niet de minste moeite om geen schunnige gedachten te opperen.

plaatselijke schone: Dirk in bloot bovenlijf

Na enige plasjes en consumpties  kwam er bij Stef een eerste noodkreet toe, een gele 80 jarige auto probeert zonder benzine te rijden en moet daar natuurlijk de nadelen van ondervinden. Diederick  en Janneke kwamen ruim een half uur na ons aan en Stef begon onmiddellijk te sleutelen, het lukte soms en soms niet om vlot te rijden. Het benzine probleem werd de fille-rouge door de dag van Stef en Diederick. Het middagmaal namen we in het kasteel van La Motte.
Er was eerst een apperitief-moment om de deelnemers terug te hergroeperen en dat was wel nodig.

porto-sap

Als aperitief dronken sommigen een porto of fruitsap maar een Duvel en een Westmalle werkt ook als eetlustopwekker, we zijn nog niet te oud om te leren. Het was dan etenstijd en iedereen kreeg zijn préferé schotel voorgezet. De hoeveelheden waren ruim voldoende, de ribbekes die ik voor mijn neus kreeg waren van een stevig varken, de twee tomaat garnalen die sommigen kregen waren gevuld met de lekkerste grijze garnaaltjes, stoofvlees en garnaalkroketten waren ook dik OK, frietjes en brood à volenté en konden er weer tegen. Het dessert liet iets te lang op zich wachten maar dat hebben we al meer meegemaakt in restaurants.

knappe en snelle Overland

Ze nemen het niet zo nauw met onze timing rond drie uur vertrokken we verzadigt naar de rozentuin. Albert liet me plaats nemen OP de Overland, want daar zit je dus niet in hé. Het was een raar gevoel  maar het gaf me het idee op mijn moto te zitten. Als Albert de koppeling lost voel je per omwenteling de Overland  sneller en sneller vooruit hoesten, hopelijk is dat duidelijk genoeg. Je voelt de pure kracht van deze struise viercilinder duwen  alsof zijn leven er van afhangt.

80 jaar en garantieperiode verstreken

Aan de rozentuin werden we overrompeld door de reuk en de pracht van de natuur.
Een koppel vrienden van Jan en Lena vertelden ooit over hun rozentuin en onmiddellijk begon bij Jan de mayonaise in zijn schedelpan te draaien. “bezienswaardigheid” “niet te ver” “LOV” en het idee was geboren.

over bloemetjes en bijtjes

Dat is natuurlijk de juiste spirit als je graag een toffe rit maakt. Iedereen heeft genoten van dit bezoekje , we kregen nog allemaal een korfje kersen voor onderweg mee, en wij maar pitten spuwen. Stef en Nest waren na het ontbijt nog even zoet aan een technische interventie waardoor ik weer een ander slachtoffer zocht om met mee te rijden, Gert met de witte MG A is ook steeds nen toffe om even een ritje en een babbeltje mee te doen, en wij weg naar de eindstop.

dat verdient een bloemtje

In Bost, een gehuchtje van Tienen was er voor ons heel de zaal klaargezet, we waren duidelijk verwacht. Helaas van al die moeite want het was beter buiten in de schaduw van een dikke boom. Hans stond ons daar op te wachten en we grepen dorstig naar ne glazen boterham, en nog ene.

Het was weer goed geweest, we wachten op de komst van de andere deelnemers, in’t bijzonder op Stef die mij naar huis zal brengen. Hij kwam last but not least na Diederick aan, hoe zou dat komen?

Als het probleem met Diederick zijn Wolseley opgelost geraakt denk ik dat hij ons moet inlichten wat er nu juist scheelde, ik ben nu al nieuwsgierig.

Jan en Lena kregen een bedankingswoordje en een welverdiend applaus.
Het was weer een onvergetelijke dag.

Dirk