(van onze correspondent ter plaatse) Begonnen als “Kampeerweekend” achttien jaar geleden, na het accidentje van GC omgedoopt tot “Spaafweekend”, vandaag “Chaletweekend”. De tijden veranderen. De jeneverbessenstruik destijds door GC aan Moeder Aarde toevertrouwd, is 17 jaar later flink op weg een hoogstam te worden. Een andere deelnemer van het eerste uur, SB, werd vorige eeuw meer dan eens teruggeroepen naar Leuven, omdat hij vader was geworden. Bij deze editie kreeg hij alleen al tussen Beauvechain en Burdinne vijfmaal het heuglijke nieuws dat hij grootvader was geworden.
In den beginne werd er geslapen in tenten en auto’s, heden in een blokhut. We gaan nog eindigen op het kasteel zelf. Andere bestanddelen trotseerden dan weer de tand des tijds:
*camera’s worden met een scheef oog bekeken en geluidsopnames zijn al helemaal taboe;
*zelfs bij de achttiende uitgave slaagt de organisator er nog altijd in verkeerd te rijden, en niet zo een klein beetje.
11 mannelijke deelnemers werden die 6 februari 2010 door président-fondateur Willy Tollet uitgewuifd in De Molen in Bierbeek. De eerste stop was voorzien bij Danny. Naar het voorbeeld van Romein en Bibiche uitgeweken naar la Wallonie, waar de mensen mekaar nog vriendelijk goeiedag zeggen, de flitspalen nog niet uitgerust zijn met camera’s etc. Vandaar verder zuidwaarts, even maar, naar een goor baancafé.
In domein l’Hirondelle in Oteppe heeft LOV op al die jaren zoveel krediet opgebouwd, dat we zelfs niet meer officieel moeten inchecken. Het is een glunderende Staf Boon die ons binnenlaat. De vijfvoudige grootvader heeft net zoals Peter en Mic voor een flinke aanhanger hout gezorgd. Amper is het vuur aan, of de champagnekurken knallen. Behoedzaam heb ik al even de blokhut geïnspecteerd: is er effectief een douche, want ik moet de volgende middag assisteren bij een mondain gebeuren in Namur.
Modderig is het er wel, op onze speelweide. Staf gooit het ene stijlmeubel na het andere op het vuur. Kok-organisator Dirk had immers beslist dat bij deze editie alleen geverfd, gesapt, gevernist en met DTT behandeld hout mocht worden gebruikt, om eens te zien of dat een andere cuisson oplevert.
een -met risico op leven - gesmokkeld filmpje
Mannen zonder vrouw, het blijven hulpeloze wezens in de (veld)keuken. Vandaar dat er met Dirk, Pierre en Geert gezorgd wordt voor één beroepskok per drie deelnemers. Dit zijn de problemen waarvoor die beroeps een oplossing moesten zoeken:
*Stoffel, zoals algemeen geweten ontslagen en aan de bedelstaf, had in de nachtwinkel “75 grammekes Chinesen braggel” besteld. Helaas was de lont nat geworden.
*schrijver dezes had thuis de helft van zijn gebit in de aceton laten staan
* te eenzijdige voeding: Staf wou placenta als voor-, hoofd- en nagerecht
*een ander had na een lange discussie met de echtgenote niet één intacte teljoor meer gevonden
*Mic hadden ze in het slachthuis iets meegegeven dat op de openbare weg niet mag worden getoond.
Het viel nog mee. Alleen met de kippensoep hadden zelfs onze drie beroeps het lastig. Tot tweemaal toe vloog de kip op uit het kokende water. Na de voedzame maaltijd, tijd voor digestif en discussie. Een overenthousiaste Staf smeet nog gauw een dressoir op om onze voeten te warmen. Waarover hebben we het gehad, zal u vragen. De actualiteit, natuurlijk:
*het wezen van een Vrouw;
*de gaspedaal van een Toyota;
*waarom het ene wel gratis wordt vervangen en het andere niet. Etc.
Het enige betreurenswaardige voorval is ’s nachts in de blokhut gebeurd. Zelf heb ik in mijn C5 geslapen, dus het volgende weet ik alleen van horen zeggen. Luc M, een zeer trouw deelnemer, heeft jarenlang afgezien van slaapapneu. Dat is een aandoening waarbij iemand in zijn slaap dreigt te stikken, daardoor even wakker schrikt, dan weer inslaapt. Tot tachtigmaal naeen, zodat de patiënt schijnbaar zonder reden vermoeider opstaat dan hij is gaan slapen. Een ander nadeel voor de omwonenden: een hemeltergend gesnurk. Vandaar dat tot vorig jaar Luc in de blokhut niet werd toegelaten.
Dit jaar had Luc de nieuwste remedie tegen slaapapneu bij zich: een minicompressor stuwt via een masker lucht in de mond- en neusopening. Het is geen gezicht om te gaan slapen, maar het is wel efficiënt. Nu had Luc niet in de mot dat in Wallonië de plus en de min van de prisen omgekeerd staan. Zijn compressor draaide dus averechts. In de ochtend vonden we dus een haast levenloze Luc, helemaal leeggezogen. Iets ter grootte van een afgelaten luchtmatras schoot er nog van over, en wie Luc een beetje kent, weet dat er dan echt wel veel weg was. Gelukkig heb ik als vrijgezel enige experiëntie met opblaasspeelgoed opgedaan en kon ik Luc weer snel tot zijn gebruikelijke volume terugbrengen. Eind goed, al goed.
Ik zie af van alle auteursrechten. En aansprakelijkheid.
