Mijn jaren in de BMW Isetta 300

In 1971 werkte ik in London bij Gulf Chemicals waar ik het scheepvaarttransport verzorgde tussen de verschillende Europeese raffinaderijen en de klanten in de chemische industrie.
Dagelijks reed ik met de Underground van en naar mijn werk in het Westend maar in 1974 zag ik een advertentie waarin een BMW Isetta 300 driewieler autotootje werd aangeboden voor £180. Na enig wikken en wegen besloot ik deze driewieler te kopen om er mee naar kantoor te kunnen rijden. (Als gezins auto hadden we een Renault 12 stationwagon).

Het bleek een heel handig wagentje en in de ochtend- en avondspits wrong ik mij een weg naar mijn bestemming. Het was makkelijk om te parkeren want de lengte van de Isetta paste precies in de breedte van een parkeer- plaats zonder uit te steken op de weg, en ik kon bovendien  meteen  uitstappen via de voordeur op het trottoir.

Op een dag toen ik naar huis reed van kantoor en ik voor een stoplicht stond, tikte een fietser op mijn dak dat open stond. De fietser keek mij vriendelijk aan en wilde mij in de eerstvolgende zijstraat even spreken. Tijdens dat gesprek vroeg hij mij of ik interesse had in een tweede Isetta, die hij voor zijn deur had staan maar die dringend weg moest omdat er een electrisch probleem was en hij moest over een week verhuizen naar Japan. Hij kon de Isetta niet meenemen en wilde hem graag aan iemand geven die nog iets aan de onderdelen zou hebben. Hij wilde er geen geld voor hebben; ik mocht hem zomaar meenemen.

Er was slechts één probleem : hoe kreeg ik dat voertuig naar huis (ongeveer 8 km verder). Ik reed verder en vlak voordat ik thuis was zag ik in een zijstraat een verhuiswagen waar werklieden bezig waren. Ik ging naar hen toe en vroeg of zij bereid waren eenzelfde autootje, waarmee ik was komen aanrijden, voor mij op te halen en bij mij thuis te brengen. Zij reageerden lachend maar positief.

Een uurtje later was het zover en ging ik mee naar het adres waar de Isetta stond. Samen  met de drie verhuizers werd de Isetta opgepakt en achter in de verhuiswagen gezet en reden we naar mijn huis, waar mijn echtgenote en de twee kinderen vol verwachting op ons stonden te wachten. De Isetta werd uitgeladen en toen ik vroeg wat ik de verhuizers schuldig was wilden ze niets hebben. Ik heb ze toen ieder een fles Champagne gegeven waar ze heel blij mee waren.

In de daarop volgende  maanden heb ik de “nieuwe Isetta” gesloopt en alle onderdelen in mijn garage gelegd voor eventuele toekomstige problemen. De carosserie nam echter veel plaats in beslag en dus besloot ik daar afstand van te doen. Hij werd op een kruiwagen gezet en we brachten die naar het containerpark dat ongeveer 1 km. van ons vandaan was. Met een bulldozer werd de carosserie op de andere wrakken gegooid.                                                                    
Aangezien ik problemen had met mijn lengte in dit autootje en ik  of voorover gebogen moest zitten (zie eerste foto) of mijn hoofd er boven uitstak, besloot    ik het reservewiel achterop de Isetta te plaatsen zodat mijn zitplaats meer naar achteren kon.

In 1977 verhuisden we naar België en de rijdende Isetta, alsmede de onderdelen werden  in de verhuiswagen meegenomen naar onze nieuwe locatie. Ik werkte in Brussel en reed dagelijks met de Isetta naar kantoor. Aangezien de Isetta het beste reed met een snelheid van 50-60 km per uur vond mijn echtgenote het te gevaarlijk dat ik met de Isetta bleef rijden in Brussel en wist ze me te verleiden de Isetta om te wisselen tegen een oude  MG-B.

D.E.W.Wilbrenninck